(Nie)Fantastyczne Weekendowe Czytanie #32 Fragment "Badacze czasu" - Orson Scott Card

PROLOG BADACZE CZASU

Jedni nazywali to “czasem odrabiania”; inni, chcąc wykazać się bardziej pozytywnym nastawieniem, mówili o “rekultywacji”, “odnawianiu”, czy nawet “wskrzeszaniu” Ziemi. Wszystkie te określenia były adekwatne. Pobłądzili, a teraz starali się wycofać i naprawić błędy. Wiele stracili bezpowrotnie, lecz ciągle mieli nadzieję.

Nawożono glebę na obszarach dawnych dżungli tropikalnych, by drzewa znowu mogły piąć się ku niebu. Zabroniono wypasu na obrzeżach wielkich pustyń Afryki i Azji, siano trawę, by step i sawanna mogły stopniowo odzyskać terytorium, które utraciły na rzecz jałowego piasku i żwiru. Chociaż orbitalne stacje pogodowe nie mogły zmieniać klimatu, potrafiły na tyle pokierować wiatrem, że żadne miejsce na Ziemi nie cierpiało z powodu suszy, powodzi czy braku słońca. W wielkich rezerwatach dzikie zwierzęta, które przetrwały, uczyły się żyć ponownie na wolności. Wszystkie narody świata po równo dzieliły się żywnością i nikt nie obawiał się już głodu. Nauczyciele przychodzili do wszystkich dzieci, każdy człowiek miał uczciwą szansę wykazania się umiejętnościami, realizacji pasji i pragnień.

Powinien to być szczęśliwy czas, naznaczony parciem ludzkości ku przyszłości, gdzie świat będzie uzdrowiony, gdzie będzie można wieść spokojne życie bez wstydu, że dzieje się to kosztem innych. I dla wielu – może dla większości – był to taki czas. Jednak wielu innych nie mogło zapomnieć o mrokach przeszłości. Zbyt wiele okazało się niemożliwe do uratowania. Zbyt wielu ludzi, zbyt wiele narodów pogrzebano w zapomnieniu. Kiedyś na Ziemi żyło siedem miliardów ludzi. Pozostała ledwie jedna dziesiąta, by doglądać planetarnych ogrodów. Ci, którzy przetrwali, nie mogli łatwo zapomnieć stulecia wojen i zarazy, suszy, powodzi i głodu, desperackiej furii przeradzającej się w rozpacz. Każdy krok stawiali na czyimś grobie.

Tak więc nie tylko lasy i trawiaste równiny przywracano do życia. Ludzie pragnęli również odnaleźć zagubione wspomnienia, opowieści, krzyżujące się wzajemnie człowiecze ścieżki, prowadzące ku czasom chwały i czasom hańby. Skonstruowali maszyny umożliwiające zaglądanie w przeszłość, oglądanie z początku wielkich zmian na przestrzeni stuleci, a potem, w miarę jak udoskonalono technologię, twarzy i głosów zmarłych.

Wiedzieli oczywiście, że nie mogą wszystkiego zarejestrować. Nie było dość żywych, by poznać wszystkie działania umarłych. Jednak zapuszczając sondę tu i tam, śledząc drogę od powstania jakiegoś narodu do jego zguby, badacze czasu potrafili opowiadać historię, prawdziwe bajki wyjaśniające, jak rodziły się i ginęły narody; dlaczego mężczyźni i kobiety zazdrościli, gniewali się i kochali; dlaczego dzieci śmiały się w blasku słońca i drżały w mroku nocy.

Badacze czasu przypomnieli tak wiele zapomnianych legend, odtworzyli tak wiele zagubionych lub zniszczonych dzieł sztuki, odkryli tak wiele zwyczajów, mód, dowcipów i gier, tak wiele systemów religijnych i filozoficznych, że czasem wydawało się, iż nie ma potrzeby szukać więcej. Zdawało się, że cała historia jest dostępna, a jednak badacze ledwie zeskrobali wierzchnią warstwę przeszłości; radowali się perspektywą nieskończonego myszkowania po zakamarkach czasu.

1

PANI GUBERNATOR

Tylko raz Krzysztof Kolumb pożałował, że wyruszył w podróż. Było to w nocy dwudziestego trzeciego sierpnia, w porcie Las Palmas na wyspie Grań Canaria.

Po długich latach starań jego trzy karawele wyszły wreszcie w morze z portu Palos i niemal natychmiast wpadły w tarapaty. Po tym jak wielu kapłanów i szlachciców na dworach Hiszpanii i Portugalii uśmiechało się do niego, a skrycie próbowało go zniszczyć, Kolumbowi trudno było uwierzyć, że nie ma do czynienia z sabotażem, kiedy ster “Pinty” poluzował się i niemal złamał. W końcu Quintero, właściciel “Pinty”, był tak zaniepokojony perspektywą wysłania swego małego stateczku w niebezpieczną wyprawę, że zamustrował się jako zwykły marynarz, by pilnować swej własności. Pinzon zaś powiedział Kolumbowi, że widział grupkę mężczyzn zebranych przy rufie “Pinty”, gdy stawiali żagle. Ster został naprawiony na morzu, ale następnego dnia znowu uległ uszkodzeniu. Pinzon wściekł się, przyrzekł jednak Kolumbowi, że w najbliższych dniach doprowadzi “Pintę” do Las Palmas.

Kolumb tak bardzo ufał w umiejętności i lojalność Pinzona, że nie myślał już więcej o “Fincie”. Pożeglował z “Santa Marią” i “Niną” na wyspę Gomera, gdzie Beatriz de Bobadilla sprawowała urząd gubernatorski. Czekał od dawna na to spotkanie, okazję do fetowania zwycięstwa z osobą, która dała jasno do zrozumienia, że stoi po jego stronie. Jednak pani Beatriz nie zastał na wyspie. Gdy czekał, dzień za dniem, musiał znosić dwa wyjątkowe utrapienia.

Pierwszym była konieczność uprzejmego wysłuchiwania drobnych dworaków Beatriz, którzy uparcie opowiadali mu wierutne bzdury o tym, jak to w jasne dni z Ferro, najdalej na zachód wysuniętej spośród Wysp Kanaryjskich, widać odległy zarys błękitnej wyspy na zachodnim horyzoncie – jakby wiele statków nie popłynęło już tak daleko na zachód! Nauczył się jednak uśmiechać uprzejmie i kiwać głową w obliczu nawet największych idiotyzmów. Bez tej umiejętności przeżycie na dworze nie było możliwe, a Kolumb zdobywał szlify nie tylko na przenoszącym się z miejsca w miejsce dworze Ferdynanda i Izabeli, lecz także na bardziej ustatkowanym i bardziej aroganckim dworze króla Portugalii Joao. Wytrzymawszy całe dziesięciolecia oczekiwania na przyznanie mu statków, ludzi i prowiantu, i co ważniejsze, zezwolenie na odbycie tej podróży, mógł teraz przeżyć parę dni prowadząc dysputy z głupcami. Czasem jednak aż zgrzytał zębami, by nie wyrzucić z siebie, jak bardzo muszą być bezużyteczni w oczach Boga i ludzi, jeśli nie potrafią zrobić ze swoim życiem nic lepszego, niż snuć się z kąta w kąt po pałacu gubernatorskim i plotkować z nudów. Bez wątpienia stanowili dla Beatriz źródło rozrywki – dała wyraz swojej pogardzie dla większości przedstawicieli stanu rycerskiego, rozmawiając z Kolumbem na królewskim dworze w Santa Fe. Bez wątpienia nie szczędziła im ironicznych przycinków, których oni wcale nie poczytywali za ironiczne.

O wiele gorszy był jednak brak wiadomości z Las Palmas. Zostawił tam ludzi z rozkazem, by powiadomili go, gdy tylko Pinzon zdoła wprowadzić “Pintę” do przystani. Wiadomość jednak nie nadchodziła przez kolejne dni, tymczasem zaś głupota dworaków stawała się coraz bardziej nie do zniesienia, aż wreszcie Kolumb zrezygnował z dalszego czekania. Pożegnawszy z ulgą dworaków, ruszył do Las Palmas, gdzie dotarł dwudziestego trzeciego sierpnia i przekonał się, że “Pinta” wciąż jeszcze nie przybyła.

Natychmiast przyszły mu do głowy najczarniejsze myśli. Sabotażyści byli do tego stopnia zdecydowani doprowadzić do fiaska wyprawy, że wywołali bunt. Może w jakiś sposób przekonali Pinzona, by zawrócił i pożeglował ku wybrzeżom Hiszpanii. Lub też porwały ich prądy Atlantyku, unosząc ku jakimś nieznanym przeznaczeniom. A może wzięli ich do niewoli piraci – albo Portugalczycy, którzy mogliby pomyśleć, że stanowią część jakiejś głupiej, przedsięwziętej przez Hiszpanię próby zdobycia ich prywatnych terenów u wybrzeży Afryki. Albo też Pinzon, który wyraźnie uważał się lepszego niż Kolumb kandydata na dowódcę ekspedycji – chociaż nigdy nie potrafiłby zdobyć królewskiego poparcia finansowego dla niej, brakowało mu bowiem zarówno wykształcenia, manier, jak i cierpliwości po temu koniecznej – mógł ulec głupiemu pragnieniu pożeglowania na zachód i dotarcia do Indii przed Kolumbem.

Każda z tych hipotez była sensowna, i w różnych momentach każda z nich wydawała się najbardziej prawdopodobna. Kolumb porzucił towarzystwo tej nocy i padł na kolana – nie po raz pierwszy, ale z niespotykanym dotąd gniewem na Wszechmogącego.

– Zrobiłem wszystko, co mi nakazałeś – powiedział. – Napierałem i prosiłem, i nigdy nie okazałeś mi najmniejszej zachęty, nawet w najgorszych chwilach. A jednak nie załamałem się, wciąż wierzyłem, i w końcu osiągnąłem swoje. Wyruszyliśmy w morze. Mój plan jest dobry. Pora roku odpowiednia. Załoga dobrze wyszkolona, nawet jeśli uważają się za lepszych marynarzy niż ich dowódca. Teraz, po wszystkim, co musiałem znieść do tej chwili, pragnąłem tylko jednego: żeby wreszcie coś poszło dobrze.

Czy były to nazbyt śmiałe słowa skierowane do Pana? Zapewne. Kolumb przemawiał jednak śmiało do potężnych ludzi już wcześniej, tak więc słowa gładko spłynęły z jego serca na język. Bóg mógł go za to pokarać, jeśli taka była Jego wola – Kolumb oddał się w ręce Boskie wiele lat wcześniej, i był już znużony.

– Czy to było dla Ciebie zbyt wiele, o najłaskawszy Panie? Czy musiałeś zabrać mój trzeci statek? Mojego najlepszego żeglarza? Czy musiałeś nawet pozbawić mnie przyjemności obcowania z panną Beatriz? Jest oczywiste, że nie znalazłem uznania w Twoich oczach, o Panie, toteż wzywam Cię, byś znalazł kogoś innego. Ześlij na mnie śmierć, jeśli chcesz, nie będzie to gorsze niż zabijanie mnie po kawałeczku, co wydaje się Twoim obecnym zamiarem. Coś Ci powiem. Pozostanę na Twoich usługach jeszcze przez jeden dzień. Oddaj mi “Pintę” albo pokaż, co mam zrobić, przysięgam bowiem na Twoje najświętsze i najbardziej przerażające imię, że nie wypłynę w taką podróż z mniej niż trzema statkami, dobrze zaopatrzonymi i obsadzonymi wyszkoloną załogą. Postarzałem się służąc Tobie. Jutro wieczorem zamierzam złożyć dymisję i żyć z emerytury, jaką mi przeznaczysz. – Potem się przeżegnał. – W imię Ojca, i Syna, i Ducha Świętego. Amen.

Po zakończeniu tej całkowicie bezbożnej i obraźliwej modlitwy nie mógł zasnąć. Ciągle wściekły zeskoczył z koi i padł ponownie na kolana.

– Choć oczywiście stanie się wola Twoja, nie moja! – krzyknął z furią, po czym wdrapał się z powrotem na koję i spał jak zabity.

Następnego ranka “Pinta” zawinęła do przystani. Kolumb uznał to za ostateczne potwierdzenie, iż Bogu naprawdę zależy na sukcesie jego przedsięwzięcia. Doskonale, pomyślał. Nie ukarałeś mnie za moją śmiałość, Panie; w zamian przysłałeś mi “Pintę”. Udowodnię zatem, że nadal jestem Twoim wiernym sługą.

Uczynił to zapędzając do roboty nieledwie połowę mieszkańców Las Palmas. W porcie pełno było cieśli, smolarzy, kowali i szwaczy, i zdawało się, że wszyscy zostali zatrudnieni na pokładzie “Pinty”. Pinzon tłumaczył się, przepraszał – dryfowali przez niemal dwa tygodnie, zanim wreszcie, wyłącznie dzięki swoim wspaniałym umiejętnościom żeglarskim, zdołał wprowadzić “Pintę” do portu, tak jak obiecał. Kolumb nadal był pełen podejrzeń, ale nie dawał nic po sobie poznać. Jakkolwiek wyglądała prawda, Pinzon był już na miejscu, podobnie jak “Pinta”, wraz z ponurym Quintero na pokładzie. Kolumb nie potrzebował nic więcej.

I podczas gdy robotnicy portowi Las Palmas dawali mu posłuch, udało mu się wreszcie przekonać Juana Nino, właściciela statku “Nina”, żeby zmienił trójkątne żagle na kwadratowe, podobnie jak na pozostałych karawelach, tak by wszyscy mogli chwytać te same wiatry i z pomocą Boską dotrzeć razem na dwór cesarza Chin.

Doprowadzenie wszystkich trzech karawel do stanu lepszego niż na początku podróży zajęło tylko tydzień; tym razem nie doszło do żadnych niespodziewanych awarii. Jeśli poprzednie były dziełem sabotażystów, teraz burzycieli musiał otrzeźwić fakt, że zarówno Kolumb, jak i Pinzon byli zdecydowani płynąć dalej za wszelką cenę – nie mówiąc już o tym, że w razie fiaska ekspedycji cała załoga musiałaby pozostać na Wyspach Kanaryjskich, z marnymi perspektywami rychłego powrotu do Palos.

Bóg zaś okazał się tak łaskawy, że kiedy Kolumb pożeglował na Gomerę po ostatnie zapasy dla swoich statków, gubernatorska flaga powiewała nad blankami zamku San Sebastian.

Wszelkie wątpliwości, jakie mógł żywić co do tego, czy Beatriz de Bobadilla nadal darzy go szacunkiem, rozwiały się natychmiast. Gdy zapowiedziano jego przybycie, pani gubernator niezwłocznie odprawiła wszystkich dworaków, którzy tak naprzykrzali się Kolumbowi tydzień wcześniej.

– Cristobal, mój bracie, mój przyjacielu! – zawołała. Kiedy ucałował jej dłoń, poprowadziła go do ogrodu, gdzie usiedli w cieniu drzewa, i Kolumb opowiedział o wszystkim, co wydarzyło się od czasu ich spotkania w Santa Fe.

Pani Beatriz słuchała z uwagą, zadając inteligentne pytania i reagując śmiechem na jego opowieść o okrutnym wybiegu, jaki król zastosował wobec niego zaraz po podpisaniu paragrafów umowy.

– Zamiast zapłacić za trzy karawele, wyciągnął jakieś przestępstwo popełnione Bóg wie kiedy przez miasto Palos – szmugiel, bez wątpienia…

– Główne zajęcie tutejszych mieszkańców, jak mi mówiono – wtrąciła Beatriz.

I za karę kazał im zapłacić grzywnę równą wartości dokładnie dwóch karawel.– Dziwne, że nie kazał im zapłacić za wszystkie trzy – powiedziała pani gubernator. – Ferdynand to twarda sztuka. Ale sfinansował wojnę nie bankrutując przy tym. I właśnie wypędził wszystkich Żydów, toteż zupełnie nie ma od kogo pożyczać.

– Ironia losu polega na tym, że siedem lat temu książę Sidonii kupiłby mi trzy karawele w Palos ze swojej własnej kiesy, gdyby korona mu tego nie zakazała.

– Kochany stary Enrique – zawsze miał więcej pieniędzy niż korona i nie może pojąć, dlaczego nie czyni go to bardziej od niej potężnym.

– Chyba możesz sobie wyobrazić, jak radośnie powitano mnie w Palos. A potem, żeby uderzyć po równo w oba policzki, król wydał oświadczenie, że każdy mężczyzna, który zgłosi się do udziału w mojej wyprawie, zostanie zwolniony z odpowiedzialności za wszelkie przestępstwa, a nawet zbrodnie, jakich się dopuścił.

– Och, nie!

– Och, tak! Domyślasz się, jak podziałało to na prawdziwych marynarzy w Palos. Nie mieli zamiaru płynąć z bandą przestępców i dłużników – lub narażać się na podejrzenia, że sami potrzebują królewskiej łaski.

– Jego Wysokość bez wątpienia uważał, że edykt tego rodzaju będzie konieczny, by ktokolwiek zgodził się na udział w twojej szalonej eskapadzie.

– Tak, cóż, jego “pomoc” nieomal zniszczyła ekspedycję na samym początku.

– A więc, ilu przestępców i bankrutów masz na pokładzie?

– Ani jednego, w każdym razie nic o tym nie wiem. Bogu dzięki za Martina Pinzona.

– Tak, to człowiek legenda.

– Słyszałaś o nim?

– Wszystkie opowieści żeglarskie docierają na Wyspy Kanaryjskie. Żyjemy na morzu.

– Pinzon ujrzał całą sprawę w szerokiej perspektywie. Kiedy rozgłosił, że ze mną płynie, zaczęli przybywać ochotnicy. I to jego przyjaciele zaryzykowali udostępniając nam swoje karawele.

– Nie za darmo oczywiście.

– Mają nadzieję, że się wzbogacą, przynajmniej według ich standardów.

– A ty zamierasz się wzbogacić według twoich.

– Nie, pani. Ja chcę być bogaty według twoich standardów.

Zaśmiała się i dotknęła jego ramienia.

– Cristobal, jak dobrze znowu cię widzieć. Jakże się cieszę, że to ciebie Bóg wybrał na bohatera tej wojny przeciwko oceanowi i królewskiemu dworowi Hiszpanii.

Jej uwaga została wypowiedziana lekkim tonem, ale dotknęła kwestii całkiem delikatnej: tylko Beatriz wiedziała, że Kolumb przedsięwziął swoją ekspedycję na polecenie Boga. Kapłani z Salamanki mieli go za głupca, ale gdyby choć raz zdradził się ze swą wiarą w to, iż przemówił do niego Bóg, zostałby okrzyknięty heretykiem i byłby to koniec jego nadziei na wyprawę do Indii. Beatriz również nie miał zamiaru mówić; nie chciał mówić nikomu, nie powiedział nawet swojemu bratu Bartolomeo ani swej żonie Felipie przed jej śmiercią, ani nawet ojcu Perezowi w La Rabida. A jednak zaledwie w godzinę po poznaniu pani Beatriz, już jej powiedział. Nie wszystko, oczywiście. Ale to, że Bóg go wybrał, że nakazał mu wyruszyć w tę podróż, tyle jej powiedział.

Dlaczego to zrobił? Dlatego że wiedział, iż może jej ufać nad życie. Lub dlatego że patrzyła na niego z tak przenikliwą inteligencją, że było jasne, iż żadne inne wyjaśnienie jej nie przekona. Mimo to nie powiedział Beatriz nawet połowy prawdy, nawet ona bowiem uznałaby go za szaleńca.

Nie uważała go za szalonego, a jeśli nawet, to najwyraźniej miała słabość do szaleńców. Słabość, która rozwijała się, przekraczając jego najśmielsze oczekiwania.

– Zostań ze mną na noc, mój Cristobalu – powiedziała Beatriz de Bobadilla.– Pani… – rzekł, nie wiedząc, czy dobrze usłyszał.

– Żyłeś z pospolitą kobietą imieniem Beatriz w Kordowie. Urodziła ci dziecko. Nie możesz udawać, że wiedziesz życie mnicha.

– Jestem chyba skazany na uleganie urokom dam o imieniu Beatriz. I żadnej z nich nie mogę nazwać kobietą pospolitą.

Pani Beatriz zaśmiała się lekko.

– Udało ci się wypowiedzieć komplement pod adresem swojej dawnej kochanki i tej, która będzie nią teraz, w jednym zdaniu. Nic dziwnego, że zdołałeś poradzić sobie z kapłanami i uczonymi. Śmiem twierdzić, że królowa Izabela zakochała się w twoich rudych włosach i ogniu twoich oczu, tak samo jak ja.

– Bardziej siwych niż rudych, mam wrażenie.

– Nie powiedziałabym tego – odparła.

– Pani, przybywając na Gomerę modliłem się o twoją przyjaźń. Nie śmiałem marzyć o czymkolwiek więcej.

– Czy jest to początek długiego i wdzięcznego przemówienia, które w istocie okaże się odrzuceniem mojej propozycji?

– Ach, pani Beatriz, nie odrzuceniem, lecz może odsunięciem w czasie.

Pogładziła go po policzkach.

– Wiesz, Cristobalu, wcale nie jesteś przystojny.

– Ja również zawsze tak uważałem.

– A jednak nie można oderwać od ciebie wzroku. Nie można również przestać o tobie myśleć, kiedy odchodzisz. Jestem wdową, a ty jesteś wdowcem. Bóg uznał za stosowne uwolnić naszych małżonków od mąk tego świata. Czy również nas muszą dręczyć nie spełnione pragnienia?

– Pani, nie chcę wywołać skandalu. Gdybym pozostał na noc…

– Och, czy to wszystko? W takim razie opuść zamek przed północą. Przerzucę jedwabny sznur przez blanki.

– Bóg odpowiedział na moje modlitwy – rzekł Kolumb.

– I słusznie, skoro wypełniasz Jego misję.

– Nie chcę teraz zgrzeszyć i stracić Jego łaski.

– Wiedziałam, że powinnam była uwieść cię jeszcze w Santa Fe.

– I jest jeszcze coś, pani. Kiedy powrócę z tej wielkiej wyprawy w glorii zwycięzcy, nie będę już małyszem, którego jedynym prawem do szlachectwa jest fakt, że wżenił się kiedyś w niezbyt nobliwą rodzinę Madeira. Jestem wprawdzie admirałem oceanu, ale będę wicekrólem. – Uśmiechnął się szeroko. – Widzisz, pani, mam to wszystko na piśmie, tak jak mi poradziłaś.

– Cóż, wicekrólem, właśnie tak? Wątpię, byś wtedy poświęcił choć jedno spojrzenie pani gubernator jakiejś odległej wyspy.

– Och, nie, pani! Jako admirał oceanu, przyglądając się mojej domenie…

– Niczym Posejdon, władca wszystkich brzegów, które oblewane są falami morza…

– Nie znajdę bardziej drogocennej korony niż wyspa Gomera, i wspanialszego klejnotu w tej koronie niźli nadobna Beatriz.

– Zbyt długo przebywałeś na dworze. Twoje komplementy brzmią, jakby były wyćwiczone.

– Ależ oczywiście, że są. Ćwiczyłem je dzień po dniu, przez cały tydzień, kiedy w udręce czekałem tutaj na twój powrót.

– Na powrót “Pinty”, chciałeś powiedzieć.

– I ty się spóźniałaś, i ona. Twój ster jednak nie był uszkodzony.

Poczerwieniała, a potem wybuchnęła śmiechem.

– Skarżyłaś się, że moje komplementy są zbyt dworskie. Pomyślałem, że ucieszy cię pochwała rodem z portowej tawerny.

– A więc tak to wygląda. Czy dziewki śpią z marynarzami za darmo, kiedy usłyszą takie ładne słówka?

– Nie dziewki, pani. Taka poezja nie jest przeznaczona dla tych, które można zwyczajnie kupić za pieniądze.

– Poezja?

– Tyś mą karawelą, z żaglami przez wiatr wydętymi…

– Uważaj na swe marynarskie porównania, mój przyjacielu.

– Z żaglami przez wiatr wydętymi i jaskrawoczerwonymi banderami ust, tańczącymi radośnie, gdy mówisz.– Pięknie składasz wersy. Czy też wcale nie wymyślasz tego na poczekaniu?

– Wymyślam wszystko. Ach, twój oddech jest błogosławionym wiatrem, o który modlą się żeglarze, a widok twojej rufy sprawia, że biednemu marynarzowi prostuje się maszt…

Spoliczkowała go, nie po to jednak, by sprawić mu ból.

– Rozumiem, że na niwie poezji odniosłem porażkę.

– Pocałuj mnie, Cristobal. Wierzę, że Bóg zlecił ci misję, lecz gdybyś miał nigdy nie powrócić, chcę chociaż móc wspominać twój pocałunek.

Pocałował ją więc, i znowu, i znowu… Potem jednak ją opuścił i zajął się ostatnimi przygotowaniami do wyprawy. Była to teraz praca dla Boga; po jej zakończeniu nadejdzie czas na odebranie ziemskich nagród. Chociaż kto mógł powiedzieć na pewno, że pani Beatriz nie jest nagrodą zesłaną przez niebo? Przecież Bóg uczynił ją wdową, i zapewne również Bóg sprawił, że wbrew wszelkiemu prawdopodobieństwu pokochała syna genueńskiego tkacza.

Ujrzał ją, a może mu się wydawało – ale kto mógł to być jeśli nie ona? – machającą ku niemu szkarłatną chusteczką niczym flagą z murów zamku, gdy karawele wychodziły wreszcie w morze. Podniósł dłoń w salucie, a potem zwrócił twarz na zachód. Nie spojrzy ponownie na wschód, ku Europie, ku domowi, dopóki nie osiągnie tego, do czego przeznaczył go Bóg. Ostatnie przeszkody z pewnością były już za nim. Dziesięć dni żeglugi i postawi stopę na brzegu Kataju albo Indii, Wysp Korzennych albo Cipango. Nic nie mogło go teraz powstrzymać, był z nim bowiem Bóg, był z nim od tamtego pamiętnego dnia, kiedy pojawił się na plaży i nakazał mu porzucić marzenia o krucjacie. “Wyznaczyłem ci trudniejsze zadanie” – powiedział wtedy Bóg, a teraz Kolumb był bliski realizacji tego zadania. Zmierzał do celu. Ta świadomość przepełniała go niczym wino, niczym światło, niczym wiatr w żaglach nad jego głową.

2

NIEWOLNICY

Chociaż Tagiri nie cofnęła się fizycznie w czasie, prawdą będzie powiedzenie, że to ona zatrzymała Kolumba na wyspie Hispaniola i zmieniła oblicze historii na zawsze. Chociaż urodziła się siedem stuleci po wyprawie Kolumba i nigdy nie opuściła rodzinnego kontynentu afrykańskiego, znalazła sposób, by sięgnąć w przeszłość i uniemożliwić Europejczykom dokonanie podboju Ameryki. Nie był to akt przepełniony wrogością. Niektórzy przyrównywali go do operacji bolesnej przepukliny u dziecka z porażeniem mózgowym: po operacji dziecko pozostanie upośledzone umysłowo, ale nie będzie już cierpiało tak jak wcześniej. Tagiri widziała jednak całą sprawę inaczej.

– Historia nie jest preludium – powiedziała kiedyś. – Wprawdzie na świecie teraz panuje szczęście, lecz to nie usprawiedliwia cierpienia ludzi w przeszłości. Ich cierpienie liczy się tak samo jak nasz pokój i szczęście. Wyglądamy przez nasze złote okna i ze smutkiem obserwujemy krwawe sceny – bitwy, zarazy, klęski żywiołowe – rozgrywające się dokoła. Wcześniej wierzyliśmy, że nie da się cofnąć czasu i poczynić zmian, i dlatego można było nam wybaczyć, że raz na jakiś czas roniliśmy tylko łzę nad losem ludzi z przeszłości i dalej wiedliśmy spokojne życie. Teraz jednak, kiedy wiemy, że jesteśmy władni im pomóc, jeśli się odwrócimy i pozwolimy, by ich cierpienie trwało dalej, to znaczy, że nie żyjemy wcale w złotym wieku i nasze szczęście będzie zatrute. Dobrzy ludzie nie pozwalają innym cierpieć niepotrzebnie. – Słowa te były trudne do zaakceptowania, ale niektórzy zgadzali się z Tagiri. Nie wszyscy, lecz w ostatecznym rozrachunku wystarczająco wielu.

Nic w wizerunku jej rodziców, wychowaniu czy wykształceniu nie wskazywało na to, że któregoś dnia, zmieniając historię, stworzy nowy świat. Jak w przypadku większości młodych ludzi dołączających do programu badania czasu, Tagiri po raz pierwszy użyła maszyny Tempoview, by prześledzić losy własnej rodziny, pokolenie za pokoleniem wstecz. W niejasny sposób była świadoma, że jako nowicjuszka będzie obserwowana przez pierwszy rok. Czyż nie powiedzieli jej jednak, że w miarę jak będzie uczyła się kontrolować i dostrajać urządzenie (“to sztuka, nie nauka”), może badać wszystko, co zechce? Toteż nie przejęłaby się zbytnio, gdyby dowiedziała się, że jej przełożeni potakująco kiwają głowami patrząc, jak Tagiri śledzi swój ród po kądzieli aż do wioski plemienia Dongotona na brzegach rzeki Koss. Chociaż stanowiła mieszaninę ras, tak jak wszyscy na świecie w tych czasach, wybrała linię, która miała dla niej największe znaczenie, stanowiła podstawę jej poczucia tożsamości. Dongotona to nazwa plemienia i górzystego kraju przez nie zamieszkiwanego, gdzie stał starodawny dom pramatek Tagiri, wioska Ikoto.

Trudno było nauczyć się obsługiwać Tempoview. Chociaż maszyna wyposażona była w doskonałe wspomaganie komputerowe, tak że można było dostać się do określonego miejsca i czasu z dokładnością do kilku minut, żaden komputer nie mógł pokonać tego, co badacze czasu nazywali problemem znaczenia. Tagiri wybierała punkt orientacyjny w wiosce – niedaleko głównej ścieżki wijącej się pomiędzy domami – i ustawiała zakres czasowy, na przykład tydzień. Komputer wychwytywał następnie pojawienia się ludzi i rejestrował wszystko, co zaszło w obrębie punktu orientacyjnego.

Wszystko to działo się w przeciągu minut – i wymagało olbrzymich ilości prądu; u zarania dwudziestego trzeciego stulecia energia słoneczna była jednak tania. Przez pierwsze tygodnie większość czasu Tagiri pochłaniało przedzieranie się przez jałowe rozmowy, nieważne wydarzenia. Nie wydawały się jałowe czy nieważne od początku. Tagiri mogła słuchać każdej rozmowy z zachwytem. To byli prawdziwi ludzie, z jej własnej przeszłości! Niektórzy byli jej przodkami i prędzej czy później ich zidentyfikuje. Tymczasem jednak kochała wszystkich – zalotne dziewczęta, burczących starych mężczyzn, zmęczone kobiety karcące niegrzeczne dzieci; ach, te dzieci! Cierpiące na grzybicę, głodne, radosne dzieci, zbyt młode by wiedzieć, że są biedne, i zbyt biedne by wiedzieć, że nie wszyscy na świecie budzą się głodni rano i głodni idą spać wieczorem. Były tak pełne radości życia!

Po kilku tygodniach Tagiri natrafiła na problem znaczenia. Obejrzawszy kilka tuzinów flirtujących dziewcząt, wiedziała, że wszystkie dziewczęta w Ikoto flirtują w mniej więcej ten sam sposób. Obejrzawszy kilka tuzinów kłótni, zabaw, przedrzeźniań i gonitw pomiędzy dziećmi, zdała sobie sprawę, że liczba możliwych kombinacji kłócenia się, bawienia, przedrzeźniania i gonienia w berka jest ograniczona. Jak dotąd nie znaleziono sposobu na to, by komputery Tempoview wyszukiwały niezwykłe, niemożliwe do przewidzenia zachowania ludzkie. Samo nauczenie ich, by rozpoznawały sylwetki ludzi, było wystarczająco trudne; w początkowym okresie badacze czasu musieli przedzierać się przez niezliczone sceny podrywających się w powietrze i lądujących ptaków, śmigających w trawie jaszczurek i myszy, by wreszcie odszukać kilka ludzkich interakcji.

Tagiri znalazła własne rozwiązanie – niewielu je wybierało, ale ci, którzy ją obserwowali, nie byli zaskoczeni, że poszła właśnie tą drogą. Podczas gdy większość badaczy zaczynała polegać w swojej pracy na wyliczeniach statystycznych, selekcjonując poszczególne zachowania i pisząc referaty na temat wzorców kulturowych, Tagiri postępowała odwrotnie, zaczynając śledzić pojedynczego człowieka od początku do końca jego życia.

Nie szukała wzorców. Szukała opowieści. Ach, będzie biografką, powiedzieli ci, którzy ją obserwowali. Będzie badać pojedyncze egzystencje, nie całe kultury.Potem jednak Tagiri obrała nową taktykę, robiąc coś, co szefowie Instytutu Czasu widzieli tylko kilka razy wcześniej. Tagiri zdążyła już zagłębić się na siedem pokoleń w historię rodziny swojej matki, kiedy porzuciła podejście biograficzne i zamiast śledzić każdą osobę od urodzin do śmierci, zaczęła śledzić losy pojedynczych kobiet w odwrotnym porządku, od śmierci do narodzin.

Najpierw zrobiła to ze starą kobietą imieniem Amami. Ponieważ ustawiła Tempoview tak, by widzieć kolejne sceny cofając się w czasie, nie mogła zrozumieć rozmów prowadzonych przez Amami, chyba że odwoływała to polecenie. I zamiast skutku i przyczyny rozwijających się przed nią w normalnym linearnym porządku, widziała teraz najpierw skutek, a dopiero potem odkrywała przyczynę. W starczym wieku Amami chodziła wyraźnie kulejąc; dopiero po kilku tygodniach Tagiri odkryła powód utykania, gdy dużo młodsza Amami leżała pokrwawiona na macie, a potem odczołgała do tyłu, aż wyprostowała się i stanęła przed mężem, który gwałtownie odrywał drewnianą laskę od jej ciała, raz za razem.

A dlaczego ją pobił? Kilka kolejnych minut cofania się w czasie przyniosło odpowiedź: Amami została zgwałcona przez dwóch potężnych mężczyzn z sąsiedniego plemienia Lotuko, kiedy poszła po wodę. Jednak mąż Amami nie mógł pogodzić się z faktem gwałtu, oznaczałoby to bowiem, że nie jest zdolny ochronić swojej żony; zmuszałoby go do zemsty, a to mogłoby naruszyć kruchy pokój pomiędzy Lotuka i Dongotona w dolinie rzeki Koss. Tak więc dla dobra swego plemienia i w celu zachowania własnej dumy musiał uznać opowieść płaczącej żony za kłamstwo i przyjąć, że zabawiała się jak kurwa. Bił ją, by oddała mu zarobione własnym ciałem pieniądze, chociaż dobrze wiedział, że jego ukochana żona nie ma żadnych pieniędzy, że jest niewinna, a on niesprawiedliwy. Wyraźnie wstydził się własnego postępowania, co nie złagodziło jego brutalności. Bez żadnej potrzeby bił swoją żonę laską długo po tym, jak krzycząc i płacząc przyznała się do wszystkich grzechów świata. Bił ją nie dlatego, że wierzył w sprawiedliwość kary, lecz by przekonać sąsiadów, że wierzy, iż jego żona zasługuje na nią, więc przesadził w okrucieństwie. Przesadził, a potem musiał patrzyć, jak Amami utyka przez resztę swojego życia.

Jeśli kiedykolwiek poprosił o przebaczenie, nawet nie wprost, Tagiri nie spostrzegła tego. Zrobił, co mężczyzna musiał zrobić, by obronić swój honor w Ikoto. Jakże mógł za to przepraszać? Amami utykała, ale za to miała męża powszechnie szanowanego. Nieważne, że nawet na tydzień przed jej śmiercią małe dzieci z wioski nadal biegały za nią, przezywając ją słowami, których nauczyły się od dzieci o kilka lat starszych: “Kurwa Lotuko!”

Im bardziej Tagiri zaczynała troszczyć się o mieszkańców Ikoto i utożsamiać z nimi, tym więcej czasu spędzała w odwrotnym strumieniu historii. Obserwując ludzkie działania, zamiast czekać na rezultaty, czekała na przyczyny. Dla niej świat nie był potencjalną przyszłością wystawioną na jej manipulacje; był nieodwołalnym zestawem rezultatów. Odnajdywała jedynie nieodwołalne przyczyny prowadzące do chwili obecnej.

Jej przełożeni obserwowali to wszystko z dużym zaciekawieniem, gdyż kilku nowicjuszy, którzy eksperymentowali z odwrotnym strumieniem czasowym w przeszłości, zazwyczaj szybko dało sobie z tym spokój, cały proces bowiem był bardzo dezorientujący. Tagiri się nie poddała. Cofała się i cofała w czasie, zawracając stare kobiety do matczynego łona, a potem śledząc coraz młodsze matki, i tak dalej i dalej, zawsze szukając przyczyn.

Dlatego właśnie jej okres wstępny postanowiono wydłużyć poza te pierwsze niepewne miesiące, kiedy wciąż jeszcze uczyła się obsługiwać Tempoview i szukała własnej odpowiedzi na problem znaczenia. Zamiast przydzielić jej zadanie w którymś z realizowanych programów naukowych, pozwolono jej badać własną przeszłość. Była to oczywiście decyzja bardzo praktyczna, jako bowiem poszukiwaczka opowieści, a nie wzorców, nie pasowałaby do żadnego z programów. Poszukiwaczom opowieści pozwalano na dużą swobodę. Jednak to, że Tagiri kontynuowała swoje cofanie się w czasie, czyniło ją już nie kimś niezwykłym, ale jedynym w swoim rodzaju. Jej przełożeni byli ciekawi, dokąd zaprowadzą ją badania i jaki dostarczy raport.Gdyby Tagiri była na ich miejscu, ciekawiłoby ją coś innego. Obserwowałaby siebie nie po to, by dowiedzieć się, dokąd zaprowadzi ją osobliwe podejście naukowe, lecz raczej skąd się ono wzięło.

Gdyby ją zapytali, zastanawiałaby się tylko przez chwilę i powiedziała: “Chodzi o rozwód moich rodziców”. Wydawali się zupełnie szczęśliwi przez całe jej życie; niespodziewanie, kiedy miała czternaście lat, zdecydowali się na rozwód i nagle idylla dzieciństwa okazała się kłamstwem. Ojciec i matka przez wszystkie te lata toczyli zażartą walkę o to, kto jest ważniejszy. Dla Tagiri ich współzawodnictwo było niewidoczne, rodzice bowiem ukrywali je sami przed sobą, jednak kiedy ojciec Tagiri awansował na szefa programu rekultywacji Sudanu, co ustawiało go o dwa szczeble wyżej w hierarchii organizacji niż matkę, prawda o wzajemnej nienawiści wywołanej osiągnięciami drugiej strony wyszła na jaw, naga i brutalna.

Dopiero wtedy Tagiri mogła wrócić myślą do tajemniczych rozmów przy śniadaniu lub kolacji, kiedy rodzice gratulowali sobie sukcesów. Teraz, pozbawiona wcześniejszej naiwności, przypominała sobie słowa i wiedziała, że były to ironiczne przytyki, wbijanie sobie szpilek. I tak oto, jako czternastoletnia dziewczynka, Tagiri powtórnie przeżyła całe swoje dotychczasowe życie, tylko że od tyłu, z jasną świadomością rezultatu, cofając się myślą w czasie, odkrywając prawdziwe przyczyny wszystkiego. Tak właśnie patrzyła na swoje życie od tamtej pory – długo przedtem, zanim pomyślała o wykorzystaniu swoich studiów w dziedzinie etnologii i języków starożytnych do pracy w Instytucie Czasu.

Opiekunowie naukowi nie zapytali, dlaczego w jej badaniach strumień czasowy biegnie do tyłu, a ona im nie mówiła. Chociaż trochę się niepokoiła, że jeszcze nie przydzielono jej żadnego zadania, była zadowolona, grała bowiem w najwspanialszą grę swego życia, rozwiązując zagadkę za zagadką. Czy córka Amami nie wyszła zbyt późno za mąż? Czy jej córka z kolei nie wyszła za mąż w zbyt młodym wieku, i to za człowieka, który był o wiele bardziej samolubny i obdarzony większą siłą woli niż łagodny, skłonny do ustępstw mąż jej matki? Każde pokolenie odrzucało wzory pokolenia poprzedniego, nigdy nie rozumiejąc powodów decyzji kryjących się za życiem matki. Szczęście dla jednej generacji, niedola dla następnej, wszystko jednak sprowadzające się do gwałtu, a potem niesprawiedliwej kary wymierzonej i tak już nieszczęśliwej kobiecie. Tagiri usłyszała wszystkie echa, zanim wreszcie dotarła do dzwonka; odczuła wszystkie kręgi fal, zanim w końcu dotarła do kamienia wrzuconego do wody. Tak jak we własnym dzieciństwie.

Wszystko wskazywało na to, że kariera Tagiri będzie niezwykła i intrygująca. Jej osobiste akta zostały oznaczone rzadkim srebrnym kodem, który mówił każdemu, kto był władny decydować o losie młodych badaczy, że należy zostawić ją w spokoju albo wspierać w tym, co właśnie robi. Tymczasem bez wiedzy Tagiri objęto ją ciągłą obserwacją, rejestrując całą jej pracę, by w wypadku gdyby nigdy nic nie opublikowała (jak czasami się to zdarzało, szczególnie tym dziwniejszym), po jej śmierci można było opracować raport z tych badań, bez względu na ich wartość. Tylko sześcioro ludzi posiadało srebrny status. I Tagiri była najdziwniejsza z nich wszystkich.

 

----------

 

Jej życie mogło się tak potoczyć, gdyż żadnym czynnikom z zewnątrz nie pozwalano ingerować w kierunek, jaki w naturalny sposób obierała. Jednak pod koniec drugiego roku badań Tagiri natknęła się w wiosce Ikoto na wydarzenie, które kazało jej porzucić jedną ścieżkę i podążyć inną, a konsekwencje tego miały zmienić świat. Cofała się wówczas przez życie kobiety imieniem Diko. Diko stała się wyjątkowo droga sercu Tagiri, od dnia bowiem śmierci wstecz była wciąż otoczona aurą smutku. Postać prawdziwie tragiczna. Inni również to wyczuwali – Diko traktowano z wielkim szacunkiem i często pytano o radę, chociaż nie była jedną z widzących i wykonywała tyle samo czynności kapłańskich co każdy inny Dongotona.

Smutek trwał, rok po roku, wstecz i wstecz aż do jej lat jako młodej żony, ale ustąpił w końcu czemuś innemu: lękowi, gniewowi, spazmom płaczu.Jestem blisko, pomyślała Tagiri. Znajdę ból u źródeł jej smutku. Czy i w tym przypadku chodziło o jakiś postępek męża? Trudno byłoby w to uwierzyć, bo w odróżnieniu od męża Amami, małżonek Diko był łagodnym, przyjaznym człowiekiem, zadowolonym z szacunku, jakim otaczano jego żonę we wsi; nigdy nie próbował poprawiać swojej pozycji jej kosztem. Nie był ani dumny, ani brutalny. Małżonkowie w najbardziej intymnych momentach wydawali się autentycznie zakochani; cokolwiek powodowało smutek Diko, mąż zawsze niósł jej pociechę.

Potem znikł gniew Diko, pozostał sam lęk, i teraz cała wieś wyroiła się, poszukując w zaroślach, w lesie i nad brzegami rzeki czegoś zgubionego. Kogoś zgubionego raczej, ponieważ Dongotona nie posiadali nic materialnego, co zasługiwałoby na tak intensywne poszukiwania – tylko ludzie stanowili wielką wartość, byli bowiem nie do zastąpienia.

Tagiri dotarła do momentu sprzed rozpoczęcia poszukiwań i po raz pierwszy zobaczyła inną Diko – uśmiechniętą, śmiejącą się, śpiewającą, zadowoloną z życia, jakie dali jej bogowie. Tagiri zobaczyła po raz pierwszy tego, którego utrata była źródłem smutku towarzyszącego Diko przez całe życie – ośmioletniego chłopca, inteligentnego, wesołego i szczęśliwego. Nazywała go Acho i byli nierozłączni w zabawie i pracy. Bez przerwy rozmawiali wesoło, żartobliwie się przekomarzali i głośno śmiali. Tagiri widziała dobre i złe matki cofając się poprzez pokolenia, nigdy jednak nie widziała takiej czułości między matką a synem. Chłopiec kochał również ojca, uczył się od niego wszystkich męskich obowiązków, jednak mąż Diko nie był tak rozmowny jak żona i pierworodny, więc jedynie przysłuchiwał się i cieszył ich towarzystwem, tylko czasami dołączając do pogaduszek.

Może dlatego że siedziała przy maszynie przez długie tygodnie, w napięciu poszukując źródła smutku Diko, a może dlatego że obdarzyła tę kobietę miłością i podziwem w trakcie przechodzenia wstecz przez jej życie, Tagiri nie potrafiła teraz cofać się dalej, do wyjścia Acho z łona Diko, wstecz do dzieciństwa Diko i jej własnych narodzin. Zniknięcie Acho wywołało zbyt wiele konsekwencji, nie tylko w życiu jego matki, lecz w życiu całej wioski, by Tagiri miała pozostawić zagadkę nie rozwiązaną. Diko nigdy się nie dowiedziała, co stało się z jej synem, ale Tagiri mogła to sprawdzić. Wprawdzie oznaczało to zmianę kierunku badań i szukanie w przód przez jakiś czas, śledzenie losów nie kobiety, lecz chłopca, ale przecież wciąż zagłębiała się w historię. Chciała odkryć, jak zniknął Acho, co spowodowało nie kończący się smutek Diko.

W wodach Koss pławiły się w tamtych czasach hipopotamy, chociaż rzadko tak daleko w górę rzeki, i Tagiri obawiała się zobaczyć to, co według mieszkańców wioski musiało się wydarzyć – biednego Acho znikającego w ogromnej paszczy hipopotama.

Nie był to jednak hipopotam, lecz człowiek.

Dziwny człowiek, mówiący językiem, jakiego Acho nigdy nie słyszał – Tagiri natychmiast rozpoznała arabski. Jasna skóra mężczyzny i jego broda, szata i turban, wszystko to było intrygujące dla prawie nagiego Acho, bo chłopiec rósł w otoczeniu ludzi o ciemnobrązowej skórze i tylko raz widział grupę granatowoczarnych Dinka, którzy zapuścili się w polowaniu w górę rzeki. Jakże mogło istnieć takie stworzenie? Acho był dzieckiem wyjątkowo śmiałym i ciekawym, więc nie uciekł, a kiedy mężczyzna uśmiechnął się i niezrozumiale coś wybełkotał (Tagiri wiedziała, że mówi: “Chodź tutaj, mały, nic ci nie zrobię”), Acho stał dzielnie i nawet się uśmiechnął.

Potem mężczyzna zamachnął się laską i powalił Acho nieprzytomnego na ziemię. Przez moment był zaniepokojony, że zabił chłopca, i z zadowoleniem przekonał się, że Acho oddycha. Wtedy wepchnął nieprzytomne dziecko do worka, który zarzucił sobie na ramię i zaniósł nad rzekę, gdzie czekali na niego dwaj towarzysze, również z pełnymi workami.

Handlarz niewolników, zdała sobie natychmiast sprawę Tagiri. Nie sądziła, że docierali tak daleko. Zazwyczaj kupowali swój towar od Dinków znad Białego Nilu, a handlarze Dinka nie byli na tyle głupi, żeby zapuszczać się tak daleko w góry do małych osad. Ich metoda polegała na zaatakowaniu wioski, zabiciu wszystkich mężczyzn, uprowadzeniu małych dzieci i urodziwych kobiet na sprzedaż. Pozostawiali tylko stare kobiety, by opłakiwały bliskich. Większość muzułmanów wolała kupować niewolników, niż ich porywać. Ci trzej byli wyjątkiem od reguły. W dawnych, trudniących się handlem społeczeństwach, które nieomal zrujnowały świat, pomyślała Tagiri, uważano by ich za odważnych przedsiębiorców, próbujących powiększyć swój zysk przez obejście pośredników Dinka.

Tagiri powinna na nowo podjąć wsteczną obserwację, wrócić do życia matki Acho, jednak nie chciała tego zrobić. Komputer został ustawiony tak, by wyszukiwać nowe punkty obserwacyjne śledząc poczynania Acho, i Tagiri nie wydała polecenia nakazującego powrót do poprzedniego programu. Patrzyła i patrzyła, posuwając się naprzód w czasie, by zobaczyć nie jak to się wszystko zaczęło, ale dokąd prowadziło. Co stanie się z tym mądrym, wspaniałym chłopcem, którego Diko tak kochała?

Od razu na początku tej historii Acho nieomal został uwolniony – albo zabity. Handlarze byli na tyle głupi, że porwali niewolników idąc w górę rzeki, choć nie mieli innej drogi powrotnej niż wzdłuż tych samych wsi, z których pochodzili jeńcy. W pobliżu jednej z wiosek wojownicy Lotuko w pełnym rynsztunku bojowym zastawili pułapkę. Dwaj Arabowie zostali zabici, a ponieważ w ich workach znajdowały się dzieci Lotuko, poszukiwane przez mieszkańców tej wioski, nikt nie puścił się w pogoń za handlarzem, dźwigającym na plecach Acho.

Arab dotarł w końcu do miejsca, gdzie dwaj czarni niewolnicy czekali z jego wielbłądami. Przymocowawszy worek rzemieniami do juków, cała trójka wyruszyła natychmiast. Ku oburzeniu Tagiri, handlarz nie zajrzał nawet do środka, by sprawdzić, czy chłopiec żyje.

Droga wiodła wzdłuż Nilu, na targ niewolników w Chartumie. Handlarz otwierał worek tylko raz na dzień, by wlać odrobinę wody w usta chłopca. Przez resztę czasu Acho jechał w ciemności, skulony w pozycji płodu. Był dzielny, w ogóle bowiem nie płakał, a kiedy handlarz brutalnie kopnął worek kilka razy, przestał też błagać o uwolnienie. Jechał w milczeniu, z oczami pełnymi lęku. Worek niewątpliwie śmierdział już moczem, a ponieważ Acho, jak większość dzieci z Ikoto, cierpiał na dyzenterię, zapewne również nieczystościami. Odchody jednak szybko wyschły w upale pustyni, poza tym było ich niewiele, bo Acho nie dostawał nic do jedzenia. Oczywiście chłopca nie można było wypuścić z worka, żeby załatwił swoje potrzeby naturalne – mógłby uciec, a handlarz chciał uzyskać jakiś dochód z wyprawy, która kosztowała życie jego dwóch towarzyszy.

Nic dziwnego, że po dotarciu do Chartumu Acho nie mógł chodzić przez cały dzień. Liczne uderzenia kijem oraz papka z sorga szybko postawiły go na nogi i wkrótce został kupiony przez hurtownika za cenę, która jego porywacza uczyniła na jakiś czas człowiekiem bogatym jak na warunki Chartumu.

Tagiri śledziła drogę Acho w dół Nilu, łodzią i na grzbiecie wielbłąda, do Kairu, gdzie go sprzedano. Nakarmiony i umyty, sprawiał egzotyczne wrażenie w tym tłocznym arabsko-afrykańskim mieście stanowiącym stolicę islamu w tamtych czasach. Za wysoką cenę znalazł się w domu bogatego handlarza. Szybko nauczył się arabskiego, a jego pan dostrzegł, z jak bystrym chłopcem ma do czynienia, i zapewnił mu edukację. Acho stał się wreszcie totumfackim pana, obdarzanym pełnym zaufaniem. Kiedy pan umarł, jego najstarszy syn odziedziczył Acho razem z całym majątkiem, i polegał na nim jeszcze bardziej. Acho sprawował faktyczny nadzór nad całą firmą, którą zarządzał bardzo sprawnie, zdobywając nowe rynki zbytu i rozszerzając zakres działalności. Dzięki niemu rodzinna fortuna stała się jedną z największych w Kairze. Kiedy umarł, rodzina opłakiwała go szczerze i wyprawiła godny pogrzeb.

A jednak Tagiri nie mogła zapomnieć, że przez cały ten czas, przez każdą godzinę każdego dnia każdego roku niewolnictwa Acho, na jego twarzy malował się ów wyraz nieskończonej tęsknoty, żalu, rozpaczy. Wyraz, który mówił: “Jestem tutaj obcy, nienawidzę tego miejsca, nienawidzę mojego życia”. Wyraz, który mówił, że Acho tęsknił za swoją matką równie głęboko, jak ona tęskniła za nim.

Tagiri porzuciła wsteczne badanie historii własnej rodziny i zajęła się dziejami niewolnictwa. Do tego momentu wszyscy poszukiwacze opowieści spośród badaczy czasu poświęcali swoje kariery na rejestrowanie historii wielkich, sławnych lub wpływowych ludzi z przeszłości. Tagiri chciała badać życie niewolników, nie właścicieli; chciała przedzierać się przez gąszcz historii nie po to, by odkrywać decyzje potężnych, lecz opisać losy tych, którzy stracili możliwość jakichkolwiek wyborów. By wspomnieć zapomnianych ludzi, których marzenia zostały zamordowane, którym ukradziono ich własne ciała, tak że nie byli nawet aktywnymi uczestnikami własnych autobiografii. Ludzi, z których twarzy można było wyczytać, iż nigdy nie zapomnieli, że nie należą do siebie, i że przez to szczęście w ich życiu jest niemożliwe.

Znajdowała ten wyraz na twarzach wszędzie. Och, czasem był tam też bunt – jednak zbuntowanych zawsze wyłuskiwano i traktowano w specjalny sposób, a jeśli przeżyli umiejętnie zadawane tortury, to w końcu zmuszano ich do przybrania tego samego wyrazu rozpaczy, jaki malował się na pozostałych twarzach. Był to grymas niewolnika. Tagiri odkryła wkrótce, że dla ogromnej liczby ludzi, w nieomal każdej epoce historii, twarz wykrzywiona tym grymasem była jedyną, jaką mogli pokazać światu.

 

----------

 

Tagiri miała trzydzieści lat i od ośmiu lat zajmowała się programem badawczym dotyczącym niewolnictwa. Nadzorowała grupę składającą się z dwunastu bardziej tradycyjnych poszukiwaczy wzorców i dwóch poszukiwaczy opowieści, kiedy kierunek jej badań zmienił się po raz ostatni, prowadząc ją w końcu do Krzysztofa Kolumba i idei odwrócenia historii. Chociaż nigdy nie opuściła Juby, za pomocą maszyny Tempoview mogła obserwować dowolne miejsce na powierzchni kuli ziemskiej. Kiedy zaś w miejsce starzejącego się Tempoview wprowadzono urządzenie TruSite II, otworzyła się przed nią możliwość bardziej wnikliwych badań, gdyż podstawowe tłumaczenie starożytnych języków było teraz wbudowaną częścią systemu i nie musiała uczyć się każdego języka, by dokładnie zrozumieć, co dzieje się na ekranie monitora.

Tagiri zaciekawiła się pracą Hassana, jednego z operatorów stanowiska TruSite II, młodego poszukiwacza opowieści. Nie zadawała sobie trudu, by przyglądać mu się, kiedy pracował na Tempoview, nie rozumiała bowiem żadnego z języków używanych na Antylach, które pracowicie rekonstruował przez analogie z językami karib i arawak. Teraz jednak ustawił urządzenie tak, by chwytało główny nurt dialektu arawak, którym posługiwało się obserwowane przez niego plemię.

– To wioska w górach – wyjaśnił, gdy spostrzegł zainteresowanie Tagiri. – Klimat o wiele bardziej umiarkowany niż na wybrzeżu, innego rodzaju uprawy.

– Co chcesz zaobserwować? – zapytała.

– Oglądam los ludzi, w których życie wtrącili się Hiszpanie. Za kilka tygodni ekspedycja wejdzie na górę i wszystkich weźmie w niewolę. Hiszpanom brakuje siły roboczej na wybrzeżu.

– Plantacje się rozrastają?

– Wręcz przeciwnie – rzekł Hassan. – Upadają. Ale Hiszpanie nie potrafią utrzymać karaibskich niewolników przy życiu.

– Czy chociaż próbują?

– Większość tak. Oczywiście widoczna jest też postawa mordowania dla sportu, ponieważ Hiszpanie mają absolutną władzę nad niewolnikami i niektórzy tę władzę wykorzystują aż do końca. Jednak w większości przypadków kontrolę nad wszystkim sprawują kapłani, a oni naprawdę starają się uchronić niewolników przed śmiercią.

Kapłani sprawują kontrolę, pomyślała Tagiri, a jednak niewolnictwo ma się doskonale. Ironia tej sytuacji zawsze napawała ją goryczą, ale wiedziała, że nie ma sensu wyjaśniać tego Hassanowi – czyż nie uczestniczył w programie badawczym dotyczącym niewolnictwa razem z nią?

– Ludzie z Ankuasz doskonale zdają sobie sprawę z tego, co się dzieje. Wiedzą, że są prawdopodobnie ostatnimi mieszkańcami Karaibów, których nie pojmano jeszcze w niewolę. Próbowali się kryć, nawet nie palili ognisk, jednak na nizinach jest zbyt wielu Arawaków i Karibów, którzy zachowują jakąś część wolności kolaborując z najeźdźcami. Oni pamiętają o Ankuasz. Wkrótce więc wyruszy ekspedycja i mieszkańcy wioski o tym wiedzą. Spójrz.

Tagiri ujrzała starego mężczyznę i kobietę w średnim wieku, siedzących w kucki przy małym ognisku, na którym grzał się garniec wody. Uśmiechnęła się, zachwycona możliwościami nowej technologii – obraz pary na holograficznym ekranie był czymś zdumiewającym; nieomal oczekiwała, że poczuje zapach unoszący się z garnka.

– Woda tytoniowa – wyjaśnił Hassan.

– Piją roztwór nikotyny?

Hassan skinął głową.

– Widziałem coś takiego już wcześniej.

– Czy nie są nieostrożni? To nie wygląda na bezdymne ognisko.

– TruSite zapewne nadmiernie wzmacnia dym w holografii, toteż może go być mniej, niż sądzimy. Ale z dymem czy bez, nie da się ugotować wody tytoniowej bez ognia, a w tym momencie mieszkańcy wioski są bliscy rozpaczy. Wolą zaryzykować, że zostaną dostrzeżeni, niż przeżyć jeszcze jeden dzień nie odebrawszy wiadomości od bogów.

– Piją więc…

– Piją i śnią – rzekł Hassan.

– Czy nie przykładają większej wagi do snów, które przychodzą same z siebie?

– Wiedzą, że zazwyczaj sny nic nie znaczą. Mają nadzieję, że koszmary pozbawione są znaczenia – sny strachu zamiast snów prawdy. Używają wody tytoniowej, by skłonić bogów do powiedzenia im prawdy. Mieszkańcy niższych partii gór, Arawakowie i Karibi, złożyliby ofiarę z człowieka albo zadali sobie rany, tak jak czynią to Majowie. W tej wiosce nie ma jednak tradycji ofiarnej, nigdy nie została przejęta od sąsiadów. Ludzie z Ankuasz są enklawą innej kultury, jak sądzę. Podobni do pewnych szczepów znad górnej Amazonki. Nie potrzebują śmierci ani krwi do rozmowy z bogami.

Mężczyzna i kobieta zanurzyli w wodzie rurki i wciągnęli płyn do ust, jakby pili przez słomkę. Kobieta zakrztusiła się; mężczyzna był najwyraźniej przyzwyczajony do smaku roztworu. Kobieta sprawiała wrażenie poważnie zatrutej, ale mężczyzna skłonił ją, by wypiła więcej.

– Kobieta nazywa się Putukam, co oznacza “Dziki pies” – wyjaśnił Hassan. – Jest znana z wizji, które do niej przychodzą, ale jak dotąd nie używała tytoniowej wody.

– Widzę – potaknęła Tagiri. Putukam krztusiła się i wymiotowała. Przez kilka chwil stary mężczyzna próbował ją uspokoić, ale wkrótce i on dostał torsji; ich wymiociny zmieszały się w popiele ogniska.

– Baiku to uzdrowiciel, toteż zażywa narkotyki częściej. Właściwie jest pod ich działaniem przez cały czas. Może dzięki temu posłać swojego ducha do ciała chorej osoby i zobaczyć, co jej dolega. Woda tytoniowa to jego ulubiony specyfik. Co nie oznacza, że po niej nie wymiotuje. Spotyka to każdego.

– A więc jest kandydatem na raka żołądka.

– Powinien tego dożyć – rzekł Hassan.

– Czy bogowie do nich przemawiają?

Wzruszył ramionami.

– Przeskoczmy do przodu i sprawdźmy.

Hassan przewijał obraz – Putukam i Baiku spali wiele godzin, ale dla dwójki badaczy było to tylko parę sekund. Za każdym razem gdy śniący się poruszali, TruSite II automatycznie zwalniał odrobinę; dopiero kiedy stało się jasne, że ruchy są oznakami budzenia się, Hassan zwolnił prędkość do naturalnej. Włączył też dźwięk, a ze względu na Tagiri uruchomił również komputerowy translator.

– Śniłam – odezwała się Putukam.

– Ja też – powiedział Baiku.

– Posłuchajmy uzdrawiającego snu.– Nie ma w nim uzdrawiania.

– Wszyscy w niewoli? – zapytała Putukam.

– Wszyscy, oprócz błogosławionych, którzy zostają zabici albo umierają na zarazę.

– A potem?

– Wszyscy martwi.

– Oto zatem nasze uzdrawianie – rzekła Putukam. – Umrzeć. Lepiej niż dać się schwytać Karibom. Lepiej niż mieć serca wyrwane i wątroby zjedzone. Wtedy przynajmniej bylibyśmy ofiarami dla bogów.

– Jaki miałaś sen?

– Mój sen był szaleństwem – odpowiedziała. – W moim śnie nie było prawdy.

– Śniący tego nie wie – stwierdził Baiku.

Putukam westchnęła.

– Pomyślisz, że jestem kiepską śniącą, że bogowie nienawidzą mojej duszy. Śniłam o mężczyźnie i kobiecie obserwujących nas. Byli dorośli, a jednak we śnie wiedziałam, że są młodsi od nas o czterdzieści pokoleń.

– Zatrzymaj – nakazała Tagiri.

Hassan wykonał polecenie.

– Czy tłumaczenie było prawidłowe? – zapytała z napięciem.

Hassan przewinął obraz do tyłu, a potem puścił go od początku, tym razem bez automatycznego tłumacza. Dwukrotnie przesłuchał rozmowę tubylców.

– Tłumaczenie jest wystarczająco dobre – powiedział. – Słowa wyjaśnione jako “mężczyzna” i “kobieta” pochodzą ze starszego języka i sądzę, że pewne tony mogą wskazywać, że należy je przetłumaczyć jako “mężczyzna bohater” i “kobieta bohater”. Mniej niż bogowie, więcej niż ludzie. Oni jednak często używają tych słów rozmawiając o sobie nawzajem, w odróżnieniu od innych plemion.

– Hassan, nie interesuje mnie etymologia. Pytam o znaczenie tego, co ona powiedziała.

Spojrzał na nią zdezorientowany.

– Nie sądzisz, że brzmiało to tak, jakby widziała nas? – Głos Tagiri drżał.

– Ależ to absurdalne!

– Czterdzieści pokoleń. Czy czas się nie zgadza? Mężczyzna i kobieta, obserwujący.

– Ze wszystkich możliwych snów, czy nie mogą istnieć sny o przyszłości? – rozważał Hassan. – A skoro Instytut Czasu bada tak dokładnie wszystkie epoki historii, może się zdarzyć, że badacz natrafi w końcu na opowieść o śnie, który do złudzenia przypomina sen o nim samym.

– Rachunek prawdopodobieństwa. – Znała oczywiście tę zasadę; omawiano ją dokładnie na końcowych etapach szkolenia. Tu jednak miała do czynienia z czymś innym. Tak. Gdy obraz został odtworzony po raz trzeci, wydawało jej się, że gdy Putukam mówi, patrzy na nią i Hassana, a wzrok ma skupiony, jakby faktycznie ich widziała.

– Trudne do pojęcia, prawda? – Hassan uśmiechnął się szeroko.

– Pokaż resztę. – Oczywiście, że było to trudne do pojęcia, ale nie tak bardzo jak uśmiech Hassana. Żaden z jej podwładnych nie uśmiechnąłby się do niej w ten sposób. Hassan nie zachowywał się impertynencko. Raczej po prostu… przyjaźnie, tak, dokładnie tak.

Włączył scenę w momencie, w którym przestali oglądać.

– Śniłam, że obserwowali mnie trzy razy – mówiła Putukam – i kobieta była świadoma, że ją widzę.

Hassan gwałtownie wcisnął przycisk pauzy.

– Nie ma boga nad Allacha – wymamrotał po arabsku – a Mahomet jest Jego prorokiem.

Tagiri wiedziała, że muzułmanin mówi coś takiego w sytuacji, kiedy chrześcijanin zakląłby siarczyście.

– Rachunek prawdopodobieństwa? – mruknęła. – Właśnie myślałam, że ona nas widzi.

– Jeśli cofnę i znowu obejrzymy tę scenę – rzekł Hassan – to będą już cztery razy, a nie trzy.– Ale były trzy, kiedy po raz pierwszy to powiedziała. To się nigdy nie zmieni.

– TruSite nie ma wpływu na przeszłość – powiedział Hassan. – Nie można tam wykryć jego działania.

– A skąd niby to wiemy?

– Bo to niemożliwe.

– W teorii.

– I dlatego że nigdy się nie wydarzyło.

– Aż do teraz.

– Chcesz uwierzyć, że ona naprawdę nas ujrzała w nikotynowym śnie?

Tagiri wzruszyła ramionami, udając nonszalancję, której wcale nie odczuwała.

– Jeśli nas widziała, Hassanie, to pójdźmy dalej i sprawdźmy, co to dla niej oznacza.

Hassan powoli, niemal bojaźliwie, ponownie uruchomił urządzenie.

– A zatem takie jest proroctwo – mówił Baiku. – Kto wie, jakie cuda bogowie przyniosą za czterdzieści pokoleń?

– Zawsze myślałam, że czas zatacza wielkie kręgi, jakbyśmy wszyscy zostali wpleceni w wielki kosz życia, każde pokolenie następnym wianuszkiem wokół krawędzi – powiedziała Putukam. – Kiedy jednak w wielkich kręgach czasu istniał taki koszmar jak te białe potwory przybyłe morzem? Tak więc kosz jest rozdarty, czas jest przerwany, cały świat wycieka z koszyka na ziemię.

– Co z kobietą i mężczyzną, którzy nas obserwują?

– Nic – rzekła Putukam. – Obserwowali nas. Byli zainteresowani.

– Widzą nas teraz?

– Widzieli całe cierpienie w twoim śnie. Byli tym zainteresowani.

– Jak to, zainteresowani?

– Myślę, że byli smutni – odparła Putukam.

– Ale… czy byli w takim razie biali? Czy patrzyli, jak ludzie cierpią, i nic ich to nie obchodziło jak białych przybyszów?

– Byli ciemni. Kobieta jest całkiem czarna. Nigdy nie widziałam kogoś o tak ciemnej skórze.

– Czemu zatem nie powstrzymają białych ludzi przed uczynieniem z nas niewolników?

– Może nie potrafią.

– Jeśli nie potrafią pomóc, dlaczego na nas patrzą? – zdziwił się Baiku – Może są potworami, które czerpią przyjemność z obserwowania cierpienia innych?

– Wyłącz – powiedziała Tagiri do Hassana.

Ponownie wcisnął pauzę i spojrzał na Tagiri z zaskoczeniem. Ujrzał w jej twarzy coś, co kazało mu wyciągnąć rękę i dotknąć jej ramienia.

– Tagiri – rzekł cicho – ze wszystkich ludzi, którzy kiedykolwiek badali przeszłość, ty jedna nigdy, przenigdy nie zapomniałaś, co to jest współczucie.

– Ona musi rozumieć – wymamrotała Tagiri. – Pomogłabym, gdybym była w stanie.

– Jak ona może rozumieć coś takiego? Nawet jeśli naprawdę nas ujrzała w swoim śnie, nie pojmuje przecież, jak jesteśmy ograniczeni w działaniach. Dla niej umiejętność zaglądania w przeszłość jest mocą bogów. Pomyśli więc oczywiście, że możemy zrobić wszystko, tylko zwyczajnie nie chcemy tego zrobić. Ale ty wiesz i ja wiem, że nie możemy, a więc wcale nie mamy wyboru.

– Widzenie bogów bez mocy bogów – powiedziała Tagiri. – Cóż za okrutny dar.

– Wspaniały dar – rzekł Hassan. – Wiesz, że ludzkie losy, jakie poznaliśmy podczas badania dziejów niewolnictwa, wywołały powszechne zainteresowanie i współczucie. Nie możesz zmienić przeszłości, ale zmieniłaś teraźniejszość, i ci ludzie nie są już zapomniani. Zajmują więcej miejsca w sercach ludzi naszego czasu niż kiedyś zajmowali bohaterowie. Dałaś tym ludziom wszystko, co mogłaś im dać. Nie są już zapomniani. Ich cierpienie jest udziałem wszystkich.– To za mało – westchnęła Tagiri.

– Ale to wszystko, co możesz zrobić. I wcale nie jest to za mało.

– Jestem już gotowa. Pokaż mi resztę.

– Może powinniśmy poczekać…

Nachyliła się i wcisnęła guzik uruchamiający obraz na ekranie.

Putukam i Baiku zebrali ziemię, w którą wsiąkły ich wymiociny. Wrzucili ją do wody tytoniowej. Ogień wygasł, toteż znad garnka nie unosiła się para, oni jednak nachylili się nad wodą, jakby chcieli powąchać zapach ziemi, wymiocin i tytoniu.

Putukam zaintonowała:

– Z mojego ciała, z ziemi, z wody ducha…

TruSite II wyłączył się automatycznie.

– Nie potrafi przetłumaczyć słowa – wyjaśnił Hassan. – Ja też nie. Nie jest zawarte w normalnie używanym słownictwie. Czasem w zaklęciach magicznych spotyka się pozostałości dawnych języków. To słowo jest powiązane z rdzeniem, który oznacza kształtowanie, tak jak formowanie czegoś z błota. Tak więc ona mówi “kształtuję was” albo coś w tym rodzaju.

– Dalej – poleciła Tagiri.

Putukam monotonnie zawodziła:

– Z mojego ciała, z ziemi, z wody ducha, kształtuję was, o dzieci czterdziestu pokoleń, którzy patrzycie na mnie z wnętrza mojego snu. Widzicie cierpienie nasze i wszystkich innych wiosek. Widzicie białe potwory, które nas niewolą i mordują. Widzicie, jak bogowie zsyłają zarazy, by uratować błogosławionych, i tylko przeklętych wystawiają na tę straszną karę. Przemówcie do bogów, o dzieci czterdziestu pokoleń, którzy patrzycie na mnie z wnętrza mojego snu! Nauczcie ich litości! Niech ześlą zarazę na nas wszystkich, niech zostawią ziemię jałową dla białych potworów, tak by polowali na nas od brzegu do brzegu i nie mogli nas znaleźć, nikogo z nas, nawet pożerających ludzi Karibów! Niech pozostaną z nas tylko martwe ciała, lecz chcemy umrzeć z honorem jak wolni ludzie. Przemówcie do bogów w naszym imieniu, o mężczyzno, o kobieto!

Błagali na zmianę, Baiku podejmował pieśń, kiedy Putukam ze zmęczenia nie mogła już mówić. Wkrótce pozostali mieszkańcy wsi zebrali się wokół i co jakiś czas przyłączali się do inkantacji, szczególnie kiedy prowadzący recytował imię tych, do których się modlili: Dzieci Czterdziestu Pokoleń, Którzy Patrzycie na Nas z Wnętrza Snu Putukam.

Wciąż śpiewali, kiedy Hiszpanie, prowadzeni przez dwóch tubylczych przewodników o zawstydzonych twarzach, wspięli się po ścieżce z muszkietami, pikami i mieczami w rękach. Członkowie plemienia nie stawiali oporu. Śpiewali dalej, nawet gdy wszyscy zostali schwytani, nawet gdy starcy, w tym Baiku, ginęli rozpłatani mieczem albo przebici piką. Nawet gdy młode dziewczęta były gwałcone, wszyscy, którzy mogli dobyć z siebie głos, podtrzymywali inkantację, modlitwę, zaśpiew, aż wreszcie hiszpański dowódca podszedł do Putukam i ciął ją w szyję, tuż nad miejscem gdzie łączą się kości obojczykowe. Z chrapliwym okrzykiem Putukam umarła, śpiew ucichł. Prośba została spełniona. Putukam i Baiku nie stali się niewolnikami.

Kiedy wszyscy mieszkańcy wioski zginęli, Tagiri sięgnęła ku przyciskowi, ale Hassan był szybszy i wyłączył obraz przed nią.

Tagiri drżała, lecz udawała, że nie odczuwa silnych emocji.

– Widziałam takie straszliwe rzeczy już wcześniej – powiedziała. – Ale tym razem ona zobaczyła mnie. Zobaczyła nas.

– Albo tak się wydaje.

– Ona widziała, Hassan.

– Tak się wydaje. – Tym razem jego słowa potwierdzały, że Tagiri może mieć rację.

– Coś z naszego czasu, z chwili teraźniejszej, było dla niej widoczne w jej śnie. Może widziała nas nadal, kiedy się obudziła. Wydawało mi się, że na nas patrzy. Nie myślałam o tym, że może nas widzieć, dopóki nie obudziła się ze snu, a jednak zdawała sobie sprawę, że wiem, iż na nas patrzy. To zbyt wiele jak na przypadek.

– Jeśli to prawda – rzeki Hassan – to dlaczego innym badaczom używającym TruSite nie przydarzyło się coś podobnego?– Może jesteśmy widoczni tylko dla tych, którzy desperacko pragną nas zobaczyć.

– To niemożliwe! Uczono nas tego od początku.

– Pamiętasz zajęcia z historii Instytutu Czasu? Teoretycy wcale nie byli pewni, prawda? Dopiero po latach obserwacji nabrali przekonania, że ich teoria jest słuszna – lecz we wczesnym okresie sporo mówiło się o wstecznym efekcie temporalnym.

– A więc bardziej ode mnie uważałaś na zajęciach – powiedział Hassan.

– Wsteczny efekt temporalny – powtórzyła. – Czy nie widzisz, jakie niesie niebezpieczeństwa?

– Jeśli to prawda, jeśli tamta kobieta naprawdę nas widziała, nie ma żadnego niebezpieczeństwa, bo w gruncie rzeczy nic się w rezultacie nie zmieniło.

– Nam tylko by się wydawało, że wszystko pozostało nie zmienione – odparła Tagiri – ponieważ żylibyśmy w wersji teraźniejszości stworzonej przez nową przeszłość. Kto wie, jak wiele zmian, małych i wielkich, mogliśmy spowodować nic o tym nie wiedząc, ponieważ zmiana uczyniła naszą teraźniejszość inną, a my nie pamiętaliśmy jej pierwotnej wersji?

– Nie mogliśmy nic zmienić – tłumaczył Hassan. – W przeciwnym razie historia uległaby zmianie. Nawet gdyby Instytut Czasu nadal istniał, z pewnością okoliczności, w jakich postanowiliśmy stanąć tutaj razem i obserwować tę wioskę, nie byłyby dokładnie takie same, zatem zmiana uczyniona przez nas w przeszłości cofnęłaby uczynienie przez nas tej właśnie zmiany, a w efekcie nie mogłaby ona zajść. Putukam nas nie widziała.

– Znam argument okrężności równie dobrze jak ty – powiedziała Tagiri. – Ale ten konkretny przypadek dowodzi jego fałszywości. Nie możesz zaprzeczyć, że ona nas widziała. Nie możesz nazwać tego zbiegiem okoliczności. Ona zobaczyła, że jestem czarna.

Hassan uśmiechnął się szeroko.

– Diabły jej czasu są białe, a więc wyśniła boga czarnego jak ty.

– Ujrzała również, że jest nas dwoje, że obserwowaliśmy ją trzykrotnie, że ja wiem, iż ona nas widzi. Udało jej się nawet w miarę prawidłowo określić epokę. Zobaczyła i zrozumiała. Zmieniliśmy przeszłość.

Hassan wzruszył ramionami.

– Może… – Nagle się ożywił, spostrzegł nowy aspekt sprawy. – Co nie oznacza, że argument okrężności jest fałszywy. Hiszpanie zachowywali się dokładnie tak, jak powinni, toteż wszelka zmiana, jaka dokonała się w efekcie ujrzenia nas przez tę kobietę, nie wywołała żadnych zmian w przyszłości, bowiem Putukam i wszyscy mieszkańcy jej wioski i tak byli wkrótce martwi. Może jedynie w takim przypadku TruSite II powoduje wsteczny efekt temporalny. Kiedy nie spowoduje żadnej zmiany. Tak więc przeszłość jest wciąż bezpieczna od naszego wścibstwa. Co oznacza, że również my jesteśmy bezpieczni.

Tagiri nie zadała sobie trudu, by zauważyć, że chociaż Hiszpanie zabili wszystkich mieszkańców wioski, nie zmieniło to faktu, że z powodu wizji Putukam mieszkańcy Ankuasz śpiewali umierając. To musiało wywrzeć jakiś wpływ na Hiszpanów. Fantastyczność tej sceny musiała choćby odrobinę wpłynąć na ich życie. Żadna zmiana w przeszłości nie pozostawała bez echa. Było to skrzydełko motyla, tak jak uczyli tego w szkole: kto mógł wiedzieć, czy sztorm na północnym Atlantyku nie został spowodowany, za pośrednictwem długiego łańcucha przyczyn i skutków, przez uderzenie motylego skrzydła w Chinach? Nie było jednak sensu spierać się o to z Hassanem. Niech wierzy w bezpieczeństwo, dopóki może. Nic nie było teraz bezpieczne; jednak zarazem obserwatorzy nie byli wcale bezsilni.

– Ona mnie zobaczyła – powiedziała Tagiri. – Rozpacz kazała jej uwierzyć, że jestem bogiem. Jej cierpienie zaś sprawia, że chciałabym naprawdę mieć władzę dopomożenia tym ludziom. Hassan, jeśli ona nas wyczuła, to znaczy, że wysyłamy coś w przeszłość. A jeśli wysyłamy coś, cokolwiek, to być może, jesteśmy w stanie zrobić coś, żeby im pomóc.

– W jaki sposób moglibyśmy ocalić tę wioskę? – zapytał Hassan. – Nawet gdyby podróż w czasie była możliwa, co byśmy zrobili? Poprowadzili armię mścicieli, żeby wybić Hiszpanów do nogi? Co by to dało? Przybyłyby później kolejne hordy Hiszpanów albo Anglików, czy innego europejskiego narodu zdobywców. A nasz własny świat zostałby zniszczony. Wymazany w rezultacie naszej interwencji. Nie możesz odwrócić wielkich procesów historycznych zmieniając jedno drobne wydarzenie. Siły historii działają nadal.

– Drogi Hassanie, mówisz mi teraz, że historia jest nieubłaganą siłą i nie potrafimy zmienić jej marszu naprzód. A przecież chwilę temu powiedziałeś, że każda zmiana, jakkolwiek mała, zmieniłaby historię do tego stopnia, że wymazałaby nasz własny czas. Wyjaśnij mi, dlaczego nie jest to sprzeczność.

– To jest sprzeczność, co nie oznacza, że jest to nieprawda. Historia to system chaotyczny. Szczegóły mogą zmieniać się jak w kalejdoskopie, ale ogólny zarys pozostaje ten sam. Spowoduj niewielką modyfikację w przeszłości, a zmieni ona wystarczająco wiele szczegółów w teraźniejszości, byśmy nie zetknęli się w tym miejscu i czasie przed tym samym ekranem. A jednak wielkie procesy historii pozostaną generalnie nie zmienione.

– Żadne z nas nie ma wykształcenia matematycznego – stwierdziła Tagiri. – Bawimy się tylko w gry logiczne. Faktem jest, że Putukam zobaczyła nas, mnie i ciebie. Istnieje jakiś rodzaj komunikacji z przeszłością. To zmienia wszystko. Wkrótce matematycy podadzą lepsze wyjaśnienia pracy naszych maszyn czasowych, wtedy będzie wiadomo, co jest możliwe, a co nie.

A jeśli okaże się, że możemy dotrzeć w przeszłość, świadomie i z rozmysłem, zrobimy to, ty i ja.

– A dlaczegóż to mianowicie?

– Bo Putukam nas zobaczyła. Ponieważ nas… ukształtowała.

– Modliła się, byśmy zesłali zarazę, która zabije wszystkich jej pobratymców, zanim nadejdą Europejczycy. Czy naprawdę zamierzasz potraktować to poważnie?

– Jeśli jesteśmy bogami – odparła Tagiri – to sądzę, że mamy obowiązek znaleźć lepsze rozwiązania niż ludzie, którzy się do nas modlą.

– Ale my nie będziemy bogami – zaprotestował Hassan.

– Wydajesz się tego pewny.

– Ponieważ jestem całkiem pewny, że ludzie naszego czasu nie zaakceptują idei wymazania świata w celu uwolnienia od cierpień małej grupki ludzi od dawna nieżyjących.

– Nie wymazania – rzekła Tagiri. – Zmodyfikowania.

– Jesteś jeszcze bardziej szalona niż chrześcijanie. Oni wierzą, że cierpienie i śmierć jednego człowieka miały sens, ponieważ zbawiły całą ludzkość. Ale ty jesteś gotowa poświęcić połowę ludzi, jacy kiedykolwiek żyli na tej planecie, żeby uratować jedną wioskę.

Wbiła w niego wzrok.

– Masz rację. Dla jednej wioski nie miałoby to sensu.

Odeszła.

Wiedziała, że się nie myli. TruSite II sięgał w przeszłość, a obserwatorzy byli w jakiś sposób widziani przez obserwowanych, jeśli ci wiedzieli, jak patrzyć, jeśli desperacko pragnęli zobaczyć. Co więc powinni zrobić? Wiedziała, że znajdą się tacy, którzy będą chcieli zamknąć Instytut Czasu na cztery spusty, by uniknąć ryzyka zanieczyszczenia przeszłości nieprzewidywalnymi i potencjalnie niszczycielskimi efektami w teraźniejszości. Znajdą się też tacy, którzy będą ufać paradoksom, wierząc dla spokoju ducha, że badacze czasu mogą być widziani przez ludzi z przeszłości tylko wtedy, gdy nie może to wpłynąć na przyszłość. Przesada wynikająca z lęku albo obłudna beztroska – żadna z tych reakcji nie była właściwa. Razem z Hassanem zmienili przeszłość i zmiana, którą wywołali, wpłynęła również na teraźniejszość. Może nie zmieniła wszystkich pokoleń pomiędzy tamtym czasem i obecnym, ale z pewnością zmieniła ją i Hassana. Żadne z nich nie pomyśli ani nie powie, ani nie zrobi nic, co pomyślałoby, powiedziało lub zrobiło nie usłyszawszy modlitwy Putukam. Zmienili przeszłość, a przeszłość zmieniła teraźniejszość. Było to możliwe. Paradoksy nie miały na to wpływu. Ludzie złotej ery, w której żyła, mogli zrobić coś więcej niż tylko obserwować, rejestrować i pamiętać.Tyle cierpienia oglądała przez lata pracy badawczej. Czy istniał sposób, żeby mu zapobiec? A jeśli tak, to czy mogła odmówić? Została ukształtowana. To tylko przesąd, mówiła sobie, nic nie znaczący rytuał, a jednak nie mogła jeść tego wieczora ani spać tej nocy, przez cały bowiem czas myślała tylko o śpiewnej modlitwie ludzi z wioski Ankuasz.

 

----------

 

Tagiri wstała z maty i sprawdziła godzinę. Po północy, a ona wciąż nie mogła zasnąć. Instytut Czasu pozwalał swoim pracownikom, gdziekolwiek mieszkali, żyć na sposób tubylczy, i miasto Juba robiło wszystko, żeby w tym dopomóc. Tagiri leżała więc na macie z plecionych trzcin w chacie z gałęzi chłodzonej tylko przez wiatr. Tej nocy bryza była silna, więc nie upał uniemożliwiał jej sen. Nie upał, lecz modlitwa mieszkańców Ankuasz.

Włożyła suknię i poszła do laboratorium, gdzie inni również ślęczeli późno w noc – ludzie swobodnie igrający z przepływem czasu nie mieli wyznaczonych stałych godzin pracy. Ustawiła TruSite II ponownie na wioskę Ankuasz, ale po kilku sekundach nie wytrzymała i przełączyła na inny obraz. Kolumb, lądujący na brzegu wyspy Hispaniola. Rozbicie “Santa Marii”. Fort, zbudowany dla załogi, którą musiał tutaj pozostawić. Były to straszne sceny – marynarze próbowali uczynić niewolników z okolicznych mieszkańców, porywali młode dziewczęta, z których żadna nie przeżyła grupowego gwałtu.

Potem Indianie z kilku szczepów zaczęli odpowiadać zbrojnie. Nie była to rytualna wojna mająca na celu zdobycie jeńców na ofiary. Nie były to łupieżcze najazdy Karibów. Był to nowy rodzaj wojny, wojny karzącej. A może nie tak nowy, zdała sobie sprawę Tagiri. Te często oglądane sceny zostały w całości przetłumaczone i wyglądało na to, że tubylcy mają już nazwę dla tej niszczycielskiej wojny. Nazywali ją Wojną Gwiazdy w Wiosce Białego Człowieka. Któregoś ranka załoga zobaczyła poćwiartowane ciała strażników rozrzucone po forcie i pięciuset indiańskich wojowników w pełnym rynsztunku wewnątrz palisady. Oczywiście fort się poddał.

Indianie nie rozpoczęli jednak przygotowań do złożenia swoich jeńców w ofierze. Nie mieli zamiaru czynić tych gwałcicieli, złodziei i morderców równymi bogom. Przy braniu kolejnych hiszpańskich marynarzy w niewolę nie wypowiadano tradycyjnej formuły: “Jest on jak mój ukochany syn”.

Chociaż nie składano ofiar, popłynęła krew, zadano wiele bólu. Śmierć nadchodziła jako słodkie wybawienie. Tagiri wiedziała, że niektórzy badacze napawali się tą sceną, było to bowiem jedno z niewielu zwycięstw Indian nad Hiszpanami, jedno z pierwszych zwycięstw ciemnoskórych ludzi nad aroganckimi białymi. Nie miała jednak siły oglądać tego do końca; nie radował jej widok tortur i rzezi, nawet kiedy ofiarami byli zwyrodnialcy, którzy wcześniej torturowali i zarzynali innych. Tagiri rozumiała nazbyt dobrze, że w oczach Hiszpanów ich ofiary nie były istotami ludzkimi. Taka jest nasza natura, pomyślała, że kiedy zamierzamy czerpać przyjemność z okrucieństwa, musimy przemienić naszą ofiarę w bestię albo boga. Hiszpańscy marynarze w myślach traktowali Indian jak zwierzęta; Indianie swoją gorzką zemstą dowiedli tylko, że są zdolni do podobnych czynów wobec Hiszpanów.

Poza tym nie było w tej scenie nic, co odpowiedziałoby na jej pytania. W zamian zajrzała za pomocą TruSite II do kabiny na pokładzie żaglowca “Nina”, gdzie Kolumb kreślił list do króla Aragonii i królowej Kastylii. Pisał o wielkich bogactwach, złocie i korzeniach, okazach rzadkich drzew, egzotycznych zwierzętach, wielkich nowych przestrzeniach, które zostaną wkrótce poddane władzy chrześcijaństwa, i ogromnej liczbie niewolników. Tagiri widziała to już wcześniej, oczywiście, ale nie umykała jej ironia faktu, że Kolumb przyrzekał swoim suwerenom jednocześnie niewolników i chrześcijańskich poddanych, mając na myśli tę samą ludność. Teraz jednak znalazła coś innego. Dobrze wiedziała, że Kolumb nie widział żadnych wielkich ilości złota, raptem tyle, co można było znaleźć w każdej hiszpańskiej wiosce, gdzie najbogatsza rodzina posiadała parę błyskotek. Nie rozumiał nic z tego, co mówili do niego Indianie, lecz uznał, że opowiadają mu o złocie w głębi lądu. W głębi lądu? Wskazywali na zachód, za Morze Karaibskie, ale Kolumb nie mógł o tym wiedzieć. Nie widział jeszcze nawet skrawka ogromnych bogactw Inków albo Majów – Europejczycy mieli je zobaczyć dopiero za lat dwadzieścia, a kiedy złoto zaczęło w końcu płynąć, Kolumb już nie żył. Kiedy jednak Tagiri patrzyła, jak pisze – cofnęła obraz i patrzyła ponownie – pomyślała: on nie kłamie. On wie, że złoto tam jest. Jest tego tak pewny, pomimo że nigdy go nie widział i nigdy w życiu nie zobaczy.

W ten właśnie sposób Kolumb zwrócił oczy Europy na zachód, zdała sobie sprawę Tagiri. Siłą swej niezachwianej wiary. Gdyby król i królowa Hiszpanii powzięli decyzję mając na uwadze dowody, jakie Kolumb przywiózł ze sobą, nie byłoby żadnej następnej wyprawy. Gdzie korzenie? Gdzie złoto? Pierwsze odkrycia Kolumba nie wystarczyły nawet na pokrycie kosztów ekspedycji. Kto wyrzucałby w błoto kolejne sumy?

Kolumb pysznił się swymi odkryciami, a nie miał żadnych realnych dowodów. Znalazł Cipango; Kataj i Wyspy Korzenne były w zasięgu ręki… Wszystko kłamstwo! Gdzie są towary potwierdzające te słowa? A jednak każdy, kto go słuchał, kto go widział, kto go znał, nie wątpił, bo Kolumb w głębi duszy wierzył we wszystko, co mówił. Tylko siłą własnej wiary przekonał innych i sfinansowano nowe ekspedycje, nowe floty wyruszyły w morze; wielkie cywilizacje upadły, a złoto i srebro całego kontynentu popłynęło na wschód, podczas gdy miliony ludzi umierały z powodu chorób, a nieliczni, którzy przeżyli, przyglądali się bezradnie obcym, przybyłym po ich ziemię, by władać nią na zawsze.

A stało się to dlatego, że nie można było wątpić w słowa Kolumba, gdy mówił o rzeczach, których nigdy nie widział.

Tagiri odtworzyła jeszcze raz scenę z Ankuasz, kiedy Putukam mówiła o swoim śnie. Zobaczyła mnie i Hassana, pomyślała. A Kolumb ujrzał złoto. W jakiś sposób ujrzał złoto, chociaż Europejczycy dotarli do skarbów dopiero w przyszłych dziesięcioleciach. My za pomocą naszych maszyn możemy zaglądać tylko w przeszłość. Ale w jakiś sposób ten Genueńczyk i ta Indianka zobaczyli coś, czego nie może zobaczyć nikt. I oboje mieli rację, chociaż nie istniało żadne wytłumaczenie, żadne logiczne, rozsądne wytłumaczenie, jakim cudem oboje mieli rację.

 

----------

 

Była czwarta nad ranem, kiedy Tagiri stanęła przed chłodzoną wiatrem chatą Hassana. Gdyby klasnęła w dłonie albo zawołała go, mogłaby obudzić innych. Toteż wślizgnęła się cicho do środka i ujrzała, że on również jeszcze nie śpi.

– Wiedziałeś, że przyjdę – powiedziała.

– Gdybym miał odwagę, sam przyszedłbym do ciebie.

– To wszystko jest możliwe – wyrzuciła z siebie Tagiri. – Możemy zmienić przeszłość. Powstrzymać coś. Możemy sprawić, żeby coś strasznego się nie stało. Możemy sięgnąć wstecz i to naprawić.

Hassan milczał. Czekał.

– Wiem, co myślisz, Hassan. Możemy również coś zepsuć.

– Sądzisz, że się nad tym nie zastanawiałem? Przez całą noc. Spójrz na świat wokół nas, Tagiri. Ludzkość wreszcie osiągnęła spokój. Nie ma chorób. Dzieci nie umierają z głodu, nie ma już analfabetyzmu. Świat goi rany. To nie było nieuniknione. Wszystko mogło potoczyć się inaczej. Jaką zmianę moglibyśmy uczynić w przeszłości, która byłaby warta ryzyka stworzenia nowej historii bez tego wskrzeszenia świata?

– Powiem ci, jaka zmiana będzie tego warta – odparła. – Świat nie potrzebowałby wskrzeszenia, gdyby nie został zabity.

– Wyobrażasz sobie, że moglibyśmy zrobić coś, co zmieniłoby ludzką naturę? Usunęło rywalizację pomiędzy narodami? Nauczyło ludzi, że dzielenie się jest lepsze od chciwości?

– Czy ludzka natura zmieniła się choć trochę w naszych czasach? – zapytała Tagiri. – Sądzę, że nie. Nadal mamy w sobie tyle samo chciwości, żądzy władzy, tyle samo dumy i gniewu co zawsze. Różnica polega jedynie na tym,że teraz znamy konsekwencje i boimy się ich. Panujemy nad sobą. Staliśmy się w końcu ludźmi cywilizowanymi.

– Uważasz więc, że możemy ucywilizować naszych przodków?

– Uważam – tłumaczyła Tagiri – że jeśli znajdziemy jakiś sposób, jakiś pewny sposób na powstrzymanie świata przed zagładą, która miała miejsce, to nie możemy się wahać. Lepiej sięgnąć w przeszłość i powstrzymać chorobę, niż podjąć leczenie pacjentki na skraju śmierci i powoli, krok po kroku, przywracać ją do zdrowia. Lepiej stworzyć świat, w którym niszczyciele nie zatryumfowali.

– Jeśli choć trochę cię znam, Tagiri, nie przyszłabyś tutaj dziś w nocy, gdybyś nie wiedziała, jaka to musi być zmiana.

– Kolumb – stwierdziła krótko.

– Jeden żeglarz? Odpowiedzialny za zniszczenie świata?

– Nie było nic nieuniknionego w jego wyprawie na zachód, kiedy popłynął. Portugalczycy już prawie znaleźli drogę do Orientu. Nikt nie wyobrażał sobie istnienia nieznanego kontynentu. Najmądrzejsi wiedzieli, że świat jest duży, i wierzyli, że ocean dwa razy większy od Pacyfiku rozciąga się pomiędzy Hiszpanią i Chinami. Dopiero kiedy mieliby okręt zdolny w ich mniemaniu przepłynąć taki ocean, wyruszyliby na zachód. Nawet gdyby Portugalczycy natknęli się na wybrzeże Brazylii, nie było tam żadnych perspektyw zysku. Ziemia była jałowa i rzadko zaludniona, więc zlekceważyliby ją, tak jak generalnie zlekceważyli Afrykę i nie kolonizowali Czarnego Lądu przez czterysta lat od czasu spenetrowania jego wybrzeża.

– Zdążyłaś przez jedną noc tak dokładnie poznać ten temat? – zdziwił się Hassan.

– Przez tę noc myślałam. Temat poznałam wiele lat temu. Kolumb dotarł do Ameryki i niezachwianie wierzył, że udało mu się znaleźć Orient. Samo natknięcie się na masę lądu nic nie znaczyło – wikingowie już tu byli i czy cokolwiek z tego wynikło? Gdyby kto inny przybił do brzegów Kuby lub Brazylii, nie miałoby to większego znaczenia. Tylko z powodu raportów Kolumba o niezmierzonych bogactwach, które okazały się prawdziwe dopiero po jego śmierci, inni żeglarze popłynęli w ślad za nim. Czy nie widzisz? To nie fakt, że ktoś popłynął na zachód, doprowadził do podboju Ameryki i w efekcie całego świata przez Europejczyków. Stało się tak, ponieważ był to Kolumb.

– Jeden człowiek zatem jest odpowiedzialny za zniszczenie naszej planety?

– Oczywiście, że nie – odparła Tagiri. – Nie mówię zresztą o moralnej odpowiedzialności, lecz o przyczynie. Europa była już Europą. Kolumb nie uczynił jej taką. Jednak dopiero złupienie Ameryki umożliwiło sfinansowanie straszliwych religijnych i dynastycznych wojen, jakie przetaczały się przez Europę pokolenie za pokoleniem. Gdyby Europa nie zajęła Ameryki, czy zdołałaby narzucić swą kulturę światu? Czy świat zdominowany przez islam albo rządzony przez chińskich biurokratów zniszczyłby się w ten sposób, w jaki uczyniliśmy to w świecie, gdzie każdy naród chciał być europejski?

– Europejczycy nie wynaleźli łupiestwa – zauważył Hassan.

– Nie, ale wynaleźli maszyny, dzięki którym ich łupiestwo stało się nieludzko skuteczne. Maszyny wysysające całą ropę naftową z ziemi i pozwalające roznosić wojny i zarazy ponad oceanami i kontynentami, aż dziewięć dziesiątych ludzkości było martwe.

– A więc Kolumb jest odpowiedzialny za erę technologii?

– Zrozum, Hassanie, nie staram się znaleźć winnego!

– Wiem, Tagiri.

– Szukam miejsca, gdzie najmniejsza, najprostsza zmiana uchroniłaby świat przed największym cierpieniem. Która sprowadziłaby do minimum liczbę zniszczonych kultur, liczbę ludzi zamienionych w niewolników, liczbę wyniszczonych gatunków zwierząt. Wszystko sprowadza się do momentu, kiedy Kolumb wraca do Europy ze swymi opowieściami o złocie, niewolnikach i narodach, które staną się chrześcijańskimi poddanymi króla i królowej.

– A zatem zabiłabyś Kolumba? Tagiri poruszyła się niespokojnie.

– Nie – odparła. – Kto mówi, że będziemy zdolni przenieść się w czasie w taki sposób, by było to możliwe? Ale i tak nie potrzebujemy go zabijać. Musimy tylko odwieść go od planów popłynięcia na zachód. Musimy dowiedzieć się, co jest możliwe, nim zadecydujemy, jak to zrobić. Na morderstwo nigdy bym się nie zgodziła. Kolumb nie był potworem. Wszyscy się co do tego zgodziliśmy, kiedy dzięki Tempoview poznaliśmy prawdę o nim. Jego wady były wadami epoki i kultury, a zaletami przerastał wszystkich sobie współczesnych. Był wielkim człowiekiem. Nie mam zamiaru wymazywać życia wielkiego człowieka.

Hassan powoli skinął głową.

– Ujmijmy to tak: gdybyśmy wiedzieli, że potrafimy odwieść Kolumba od jego planów, i gdybyśmy po wnikliwych badaniach byli pewni, że powstrzymanie go powstrzyma straszliwy bieg historii od tamtego momentu naprzód, warto byłoby wymazać obecną epokę uzdrawiania poprzez uczynienie jej niepotrzebną.

– Tak – zgodziła się Tagiri.

– Znalezienie odpowiedzi na te pytania mogłoby być zadaniem życia dla wielu ludzi.

– Może tak… a może nie.

– I nawet gdy będziemy pewni swych racji, możemy się przecież mylić, a świat w efekcie stanie się gorszym miejscem, niż był.

– Z jedną różnicą – rzekła Tagiri. – Jeśli powstrzymamy Kolumba, możemy być pewni jednej rzeczy: że Putukam i Baiku nigdy nie umrą od hiszpańskich mieczów.

– Do tego momentu zgadzam się z tobą – rzekł Hassan. – Dowiedzmy się, czy jest możliwe i pożądane zrealizowanie twego zamysłu. Przekonajmy się, czy ludzie naszego czasu uważają to za warte spróbowania, za słuszne. A jeśli okaże się, że tak, poprę cię całkowicie.

W jego słowach pobrzmiewała pewność, mimo to Tagiri czuła dziwne oszołomienie, jakby stała na krawędzi wielkiej przepaści i ziemia drgnęła właśnie pod jej stopami. Cóż to za arogancja! Jak śmiem myśleć o sięganiu w przeszłość i czynieniu tam zmian! – dziwiła się w duchu. Jak śmiem odpowiadać na modlitwy skierowane do bogów!

A jednak już wtedy podjęła ostateczną decyzję. Europejczycy mieli własną wizję przyszłości, zrealizowali swoje najśmielsze marzenia, i oto ich przyszłość stała się mroczną przeszłością jej świata; w konsekwencji ich decyzji trzeba było teraz wskrzeszać całą planetę.

Europejskie marzenia doprowadziły do dnia dzisiejszego, do śmiertelnie zranionego świata będącego w okresie rekonwalescencji, która trwać miała tysiące lat, świata ogołoconego z tak wielu cudów, możliwych do odzyskania tylko na holograficznych ekranach Instytutu Czasu. Jeśli więc jest w mojej mocy wymazać ich marzenia, podarować przyszłość innym narodom, czy może to być złe? – zastanawiała się Tagiri. Jak mogę coś pogorszyć? Krzysztof Kolumb – Cristobal Colon, jak nazywali go Hiszpanie; Cristoforo Colombo, jak ochrzczono go w Genui – nie odkryje w końcu Ameryki, jeśli znajdę sposób, żeby go powstrzymać. Ludzie z Ankuasz uzyskają odpowiedź na swoją modlitwę.

I odpowiadając na tę modlitwę, ona również zaspokoi dręczące ją pragnienie. Nigdy nie mogła ukoić beznadziejnej tęsknoty malującej się na twarzach milionów niewolników wszystkich epok. Nigdy nie potrafiła zetrzeć wyrazu smutku z twarzy Diko i jej niegdyś radosnego synka, Acho. Nigdy nie była w stanie zwrócić niewolnikom wolności. Mogła jednak zrobić tę jedną rzecz, i robiąc to, ciężar narastający w jej wnętrzu przez wszystkie te lata zostałby zdjęty. Wiedziałaby, że zrobiła wszystko co w jej mocy, żeby uleczyć przeszłość.

Następnego ranka Tagiri i Hassan złożyli raport. Przez wiele tygodni najważniejsi członkowie kierownictwa Instytutu Czasu oraz decydenci spoza instytutu oglądali holograficzne taśmy i omawiali zarejestrowane sceny. Słuchali Tagiri i Hassana podnoszących wątpliwości i kreślących plany. W końcu zgodzili się na rozpoczęcie nowego programu badawczego mającego wyjaśnić, co mogła oznaczać wizja Putukam. Nazwali go “Kolumb”, ponieważ śmiałą wizją przypominał szaloną podróż, jaką Kolumb podjął w roku 1492, a zarazem mógł prowadzić do wymazania tego wiekopomnego osiągnięcia z dziejów świata.

Tagiri nadal zajmowała się historią niewolnictwa, jednak wraz z Hassanem rozpoczęła realizację nowego programu z zupełnie inną grupą współpracowników. Hassan prowadził zespół, który badał historię w celu przekonania się, czy powstrzymanie Kolumba przyniesie zamierzony efekt, a także czy jakaś inna zmiana byłaby bardziej pożądana lub łatwiejsza do przeprowadzenia. Tagiri dzieliła swój czas pomiędzy historię niewolnictwa i koordynację pracy tuzina fizyków i inżynierów, którzy starali się dowiedzieć, na jakiej zasadzie mógłby działać wsteczny efekt temporalny i jak zmodyfikować pracę maszyn czasowych w celu wzmocnienia efektu na tyle, by możliwe było zmienianie przeszłości.

Niedługo potem Tagiri i Hassan pobrali się, wkrótce urodziła im się córka i syn. Córkę nazwali Diko, a chłopca Acho. Diko i Acho rośli silni i mądrzy, otoczeni miłością rodziców i związani z programem “Kolumb” od najwcześniejszych lat. Acho wyrósł na pilota, szybującego nad powierzchnią Ziemi niczym ptak, szybki i swobodny. Diko nie oddalała się zbytnio od domu. Poznała wiele języków i opowieści stanowiących jądro pracy jej rodziców. Tagiri spoglądała na swego męża, na dzieci i niejeden raz zastanawiała się: Co by się stało, gdyby jakiś obcy przybył i ukradł mi syna, gdyby uczynił z Acho niewolnika i miałabym go nigdy więcej nie zobaczyć? Gdyby żołnierze z kraju, o którym nikt nigdy nie słyszał, przybyli i zamordowali mojego męża, zgwałcili moją córkę? I gdyby gdzieś, w jakimś innym miejscu i czasie, szczęśliwi ludzie patrzyli na to i nie zrobili nic, żeby nam pomóc, z lęku, że zaburzyłoby to ich własne szczęście? Co bym o nich pomyślała?