Tuptaczek, szampana!
Dochodziło południe. Słońce ukazało się nad rosnącymi w
ogrodzie sosnami i promieniami przestrzeliło szklaną ścianę pokoju. Snop
światła padł na lekko wypukłą tarczę ekranu. Cały wielopiętrowy człon zawiłego
wzoru zniknął pod jasnozłotym, ognistym lśnieniem.
Maciek syknął ze złością i szybko wdusił mały klawisz u
dołu pulpitu. Szklana ściana natychmiast nasiąkła zgaszoną czerwienią, ekran
przestał puszczać słoneczne zajączki, ale wspaniały wzór zdążył już z niego
uciec.
- Rupieć!
- Czy dobrze cię zrozumiałem? - spytał przesadnie uprzejmym
tonem głośnik umieszczony z boku ekranu.
- Nic, nic - wycofał się pośpiesznie chłopiec. Nie czas
było teraz przypominać domowemu komputerowi, że słówko „rupieć” zastępuje
najmłodszej latorośli rodziny Całków absolutnie wszystkie wykrzykniki, jakimi
ludzie zwykli obwieszczać światu o swoim podenerwowaniu. Wątpliwe zresztą, czy
komputer, jako bądź co bądź martwa maszyna, zechciałaby uwierzyć, że w ustach
Maćka to słówko wcale nie musi dotyczyć starych, zepsutych sprzętów, ale że równie dobrze odnosi się do każdej irytującej
niespodzianki czy jakiejkolwiek niemiłej sytuacji. A poza tym cenne sekundy
uciekały bezpowrotnie. Wprawdzie trening to jeszcze nie zawody, jednakże
zakłócenie szybkiego rytmu zadań i rozwiązań musiało wpłynąć na obniżenie
wartości sprawdzianu, zniekształcić prawdziwy obraz umiejętności kandydata na
mistrza Astroniady, złotego medalistę Sześcioboju Planetarnego.
- Powtórz pytanie - powiedział prędko chłopiec.
- Powtarzam - zgodził się od razu głośniczek. - Oto dane
dotyczące położenia statku wzywającego pomocy - na ekranie odżyły cyfry i
znaki. - Kto pierwszy zdąży na ratunek; ty czy rakieta znajdująca się teraz w
sektorze AX-7?
Maciek zastanowił się chwilę, po czym przebiegł palcami po
klawiaturze komputera.
- Krótszą drogę ma pilot z sektora AX-7 - odczytał wynik. -
Ale ja także muszę polecieć. W pobliżu nie ma żadnego innego statku, który
mógłby ubezpieczać tamtą rakietę w czasie akcji.
- Dobrze. Piłka spada na pole F-2!
- Przebijam na Z-l - odpowiedział Maciek wpatrzony w ekran,
na którym teraz panowała gwiezdna, kosmiczna noc.
- Dobrze. Wymień przynajmniej trzy nazwiska kompozytorów
symfonii olimpijskich z dwudziestego pierwszego i dwudziestego drugiego wieku.
- Co?...
- Nie zrozumiałeś pytania? Wymień przynajmniej trzy...
- Zrozumiałem - przerwał, niecierpliwie Maciek. - Nie wiem -
dorzucił hardo.
- Niedobrze - stwierdził obojętnie głośnik, po czym wyrecytował pięć nazwisk. - Zapamiętasz? Czy mam
powtórzyć?
- Nie wiem, czy zapamiętam, ale nie powtarzaj. Chcę
startować w zawodach, a nie grać na flecie.
- Niedobrze.
- Rupieć!
- Słucham? - zagadnął aksamitnym głosem komputer.
Chłopiec przełknął głośno ślinę.
- Powtórz te nazwiska - wycedził przez zęby.
- A teraz ty - zażądał nieustępliwie głośnik, spełniwszy
ostatnie polecenie. I Maciek posłusznie powtórzył.
- Dobrze. Piłka spada na pole C-3!
- Przebijam na Z-2!
- Dobrze. Przed tobą meteoryt lecący z szybkością
dziewięćdziesięciu dwóch kilometrów na sekundę. Zderzenie czołowe za
osiemnaście sekund,
- Strzelam - odpowiedział bez namysłu Maciek. - Jeśli
meteoryt leci z szybkością większą niż osiemdziesiąt kilometrów na sekundę, to
znaczy że przybywa spoza Układu Słonecznego. Takie meteoryty są niebezpieczne,
kiedy znajdą się na torze statku, i wolno je zniszczyć. Meteoryty układowe
podlegają ochronie.
- Dobrze. Gdzie znajduje się meta biegu Mars-maratońskiego?
- U stóp Pomnika Człowieka.
- Dobrze. Data bitwy pod Maratonem?
Rytm pytań i odpowiedzi uległ ponownemu zakłóceniu. Przez
chwilę w pokoju panowała cisza.
- Nie zrozumiałeś... - zaczął komputer, ale Maciek i tym
razem nie pozwolił mu skończyć. Zdusił w sobie pewne dwusylabowe słówko i
powiedział grobowym głosem:
- Nie pamiętam.
- Niedobrze. Rok czterysta dziewięćdziesiąty przed naszą
erą.
- Ale ja nie będę biegał przed naszą erą, tylko teraz, w
roku...
- Niedobrze - z kolei przerwał głośnik.
- Bitwę pod Maratonem stoczono w roku czterysta
dziewięćdziesiątym przed naszą erą - ustąpił bez przekonania chłopiec.
- Dobrze. Alarm trzeciego stopnia.
- Zgłaszam swoją pozycję najbliższej bazie, po czym
rozpoczynam nasłuch we wszystkich pasmach częstotliwości.
- Dobrze. Koniec treningu.
Na tarczy ekranu, z czarnej nocy wszechświata wychynęła
uśmiechnięta twarz wychowawcy klasy, matematyka Pawła Kulskiego.
- Całkiem nieźle - powiedział z uznaniem. - Refleks: sześćset
dziewięćdziesiąt sześć punktów na siedemset możliwych, umiejętności: sześćset
siedemdziesiąt punktów, teoria... - pan Kulski zawahał się przez moment - no
cóż, szczerze mówiąc teoria nie jest twoją najmocniejszą stroną.
- Pytania są jakieś takie dziwne - bąknął z urazą Maciek.
Uśmiech matematyka stał się nieco melancholijny.
- Są dość wszechstronne... zgodnie z regulaminem zawodów.
Ale nie martw się - Kulski mrugnął pocieszająco - za to świetnie biegasz.
- Startuję jako przyszły specjalista - uniósł się honorem
Maciek. - Dziękuję za uznanie, ale Astroniady nie wygrywa się nogami.
Wychowawca spoważniał i zatroskał się.
- Już od kilkuset lat każdy naukowiec, jeśli chce czegoś
dokonać, musi być specjalistą - powiedział. - Ale im więcej w naszym świecie
badaczy, którzy pracują w jednej, wąskiej dziedzinie, tym bardziej potrzebujemy
światłych ludzi, interesujących się wszystkim, co dotyczy mieszkańców Ziemi.
Wyrobieniu takiego poglądu służy między innymi nowoczesny sport. Chyba wiesz o
tym. Inaczej nie wygrałbyś wszystkich wstępnych eliminacji i nie stałbyś się
jedynym reprezentantem Strefy Bałtyckiej na tegoroczny Sześciobój. A poza tym,
gdybyś rzeczywiście chciał zostać tylko specjalistą, to nie przychodziłbyś
przecież na lekcje do szkoły. Bądźże konsekwentny...
Nie da się ukryć, że wzmianka o zwycięstwie w eliminacjach
zadźwięczała w uszach chłopca jak melodyjna piosenka. Jej harmonijne brzmienie
zmąciły jednak ostatnie słowa pana Kulskiego,
Maciek bowiem był konsekwentny i raz obrawszy sobie
przyszłą specjalizację wcale nie chciał chodzić do szkoły. Rok temu powiedział
o tym ojcu. Rozmowa miała miejsce tutaj, w tym pokoju.
Ojciec, któremu udało się wyrwać na kilka dni z
laboratorium na orbicie Marsa, gdzie prowadził badania asteroidów, podszedł
wtedy do uczniowskiego pulpitu syna i usiadł na wprost ekranu. Omiótł wzrokiem
aparaturę, pozwalającą w każdej chwili połączyć się nie tylko ze szkołą, lecz
także ze wszystkimi bibliotekami posiadającymi elektroniczne zapisy książek
wydanych od zarania dziejów, ze wszystkimi międzyszkolnymi pracowniami
specjalistycznymi, a oprócz tego z muzeami, teatrami i salami koncertowymi w
całym Układzie Słonecznym, po czym westchnął i powiedział:
- Masz rację. Odkąd wszystkie dzieci dysponują u siebie w
domu tymi cudeńkami techniki informatycznej, chodzenie do szkoły nie jest
obowiązkowe. Można nawet ukończyć studia nie ruszając się ze swojego pokoju. A jednak lubisz spotykać się ze swoimi
koleżankami i kolegami, prawda?
- Jak czasem - mruknął Maciek, nieco zbity z tropu.
Ojciec zaśmiał się krótko, wstał i położył synowi rękę na
ramieniu.
- Ano, właśnie - podchwycił z humorem. - Czasem ktoś jest
miły, a kiedy indziej nieznośny. Dlaczego? Ty sam często bywasz jak do rany
przyłóż, a zdarza się... teraz nie będziemy o tym mówić. - Michał Całka
spostrzegł, że twarz Maćka raptownie zmienia wyraz, i pośpiesznie wrócił do
głównego tematu rozmowy: - W szkole spotykasz się ze swoimi rówieśnikami, z
których każdy jest troszkę inny. Prawie wszyscy będziecie kiedyś specjalistami...
ale właśnie dlatego powinniście się uczyć poznawać ludzi. To bardzo ważne,
synu. Jeśli będziesz, na przykład, badał dalekie galaktyki, musisz pamiętać, że
pracujesz także dla kogoś, kto w tym samym czasie na Ziemi maluje obraz, komponuje
symfonię, produkuje żywność lub buduje domy. Chodzi o to, co tkwi w nas
najgłębiej. O pragnienie szczęścia. A to już sprawa nie najnowocześniejszych
datorów - ojciec wskazał ruchem głowy pulpit z ekranem - ani też
superspecjalistów: bioników czy kosmików. Najpierw trzeba poznać samego siebie,
a to można osiągnąć tylko w bezpośredniej konfrontacji z innymi ludźmi, ich
życiem, troskami i radościami. Tylko ci naukowcy, którzy znają i rozumieją
ludzi, naprawdę popychają świat naprzód, niezależnie od tego, czym się zajmują.
Powinieneś chodzić do szkoły i spotykać się z kolegami, bo żywych, codziennych
spotkań z ludźmi nic nie może zastąpić. Co tobie czy mnie przyjdzie z tego, że
ktoś zbuduje jeszcze milion fantastycznych satelitów, jeśli ta budowa nie będzie
mieć nic wspólnego z potrzebami i marzeniami
całej ludzkości?
- Bardzo to pięknie powiedziałeś - zabrzmiał w tym momencie
głos w kącie pokoju - ale obawiam się, że to trochę za mądre dla Ciuciuśki. On
jest jeszcze maleńki...
- Marku! - zawołał badacz asteroidów, patrząc z wyrzutem na
swojego najstarszego syna, który niepostrzeżenie wszedł przez otwarte drzwi i
od pewnego czasu przysłuchiwał się wywodom ojca. - Ty za to zachowałeś się
całkiem niemądrze!
- Co tam! - roześmiał się lekceważąco jasnowłosy dryblas,
liczący dwadzieścia lat i w pełni świadomy przewagi swego dostojnego wieku. - Chłopaczkowi
wystarczy, że ma chodzić do budy, a kiedyś i tak zrozumie, po co. Prawda,
Ciuciuśka?
- Rupieć! - wrzasnął Maciek, który nie znosił swojego
rodzinnego przezwiska. - Rupieć! - powtórzył z pasją, a następnie wybiegł z
pokoju. W drzwiach zatrzymał się jeszcze moment, by wyrzucić z siebie: - A ja i
tak nie chcę chodzić do szkoły! - po czym zmierzył druzgocącym spojrzeniem „sędziwego”
brata i zniknął w ogrodzie.
Ta scena sprzed roku odżyła w pamięci chłopca teraz, kiedy
wychowawca podszedł go tak chytrze - przynajmniej we własnym mniemaniu - mówiąc,
że gdyby Maciek chciał być tylko specjalistą, to przecież nie przychodziłby na
lekcje do szkoły. Kandydat na mistrza Astroniady zdał sobie sprawę, że pan
Kulski myślał o tym samym, o czym mówił wtedy ojciec, tylko wyraził to inaczej,
w przekonaniu - i to było najgorsze - że jego uczeń, nadzieja Strefy
Bałtyckiej, w gruncie rzeczy przekomarza się
jedynie, mówiąc z takim lekceważeniem o teorii, wobec czego dalsze wałkowanie
sprawy byłoby całkowicie zbędne.
W tej sytuacji Maciek osądził, że najrozsądniej będzie
zmienić temat. Przybrał obojętny wyraz twarzy i spytał:
- Więc oglądał pan mój trening?
- Daruj - roześmiał się matematyk - ale nie mogłem sobie
tego odmówić. Mam na pewno większą tremę, niż ty. Nie gniewasz się?
Chłopiec pokręcił przecząco głową. Wiedział, że pan Kulski,
podobnie zresztą jak pozostali nauczyciele, w żadnym innym wypadku nie pozwoliłby
sobie na podglądanie ucznia w domu, chociaż aparatura informatyczna, łącząca
szkołę z prywatnymi pokojami wychowanków, teoretycznie to umożliwiała. No cóż.
Teoretycznie można przecież podstawiać nogi staruszkom przechodzącym przez
ulicę, czytać cudze listy czy choćby ściągać chmury gradowe nad ogrody
sąsiadów, a przecież nikt tego nie robi.
- Nie - powiedział Maciek. - Mam szansę?
- Nie przejmuj się tą teorią - odrzekł szybko matematyk - i
już dzisiaj nie trenuj. Jestem przekonany, że nie tylko przejdziesz z honorem
przez jutrzejszy Turniej Kwalifikacyjny, ale że w ogóle wygrasz. Wszyscy na
ciebie liczymy. Niestety, nie mogę polecieć na zawody, ale będę siedział
kołkiem przed trivi i zaciskał kciuki. Trzymaj się, Maćku... powodzenia! - Pan
Kulski zniknął z ekranu równie szybko, jak przedtem się na nim pojawił.
Przyszły specjalista przesiedział jeszcze kilka sekund bez
ruchu, następnie wyłączył aparaturę, zerwał się z fotela i podbiegł do szklanej
ściany. Przycisnął mały guziczek, odczekał, aż półprzeźroczysta, czerwona płyta
rozstąpi się bezgłośnie, po czym wypadł do
ogrodu i okrążając dom popędził po kamiennych stopniach poprzerastanych trawą
na pierwsze piętro. Stopnie przechodziły w taras, a z tarasu drzwi prowadziły
prosto do gabinetu ojca. Wprawdzie Michał Całka bywał w domu rzadkim gościem,
ale gabinet z pełnym wyposażeniem czekał na niego zawsze, o każdej porze dnia
czy nocy. Mogło się przecież zdarzyć, że zawitawszy na kilka dni do rodziny,
będzie musiał popracować i tutaj.
Gabinet był dosłownie zawalony wszystkimi możliwymi
przystawkami do komputera i opleciony pajęczyną cienkich, kolorowych drucików.
Maciek jednak wiedział, gdzie szukać tego, po co tu przyszedł.
Stos perforowanych arkuszy folii powędrował na podłogę,
odsłaniając smukły pojemnik. Pokrywa odskoczyła z cichym trzaskiem. Ze
znajdujących się wewnątrz skarbów chłopiec wybrał najpierw maleńki laser, który
można było wbudować do zwykłego zegarka na rękę, a następnie zwój światłowodów,
czyli specjalnych przewodów z soczewkami, służącymi zazwyczaj do przesyłania
energii lub informacji w okolicach zamieszkanych przez ludzi, gdzie nie wolno
manewrować otwartą wiązką promieni. Trafienie z lasera to nie żarty.
Maciek sprawdził działanie aparaciku, wmontował go w
zegarek, przekonał się, że zakończenie światłowodu ma odpowiednią nakrętkę, po
czym zamknął pojemnik, ułożył na nim z powrotem stertę arkuszy i wycofał się na
taras, cicho zamykając za sobą drzwi. Wiedział, że gdyby go ktoś zauważył,
byłoby mu bardzo trudno wytłumaczyć, czego szukał w gabinecie ojca. A prawdy
przecież nie mógł powiedzieć. Wszyscy, nie wyłączając Leny - najłagodniejszej
mamy pod słońcem - uznaliby rzecz za
nieuczciwą. Uczciwą! A czy jest uczciwe, żeby sportowca, przyszłego specjalistę
od gwiazd, pytać o bitwę pod Maratonem? I wprowadzać takie pytania do programu
zawodów? Pokaże im, co warta ich teoria w obliczu prawdziwej techniki! W końcu -
technika to także głowa! Zgoda, że Astroniady nie wygrywa się nogami. A jednak
Mars-maraton cieszy się chyba największym zainteresowaniem widzów i nigdzie nie
napisano w regulaminie, że człowiekowi, który doskonale biega, nie wolno
posłużyć się podstępem w konkurencjach teoretycznych. Zresztą, chodzi przecież
jedynie o jutrzejszy Turniej Kwalifikacyjny. W czasie prawdziwych zawodów ani
ten zmodyfikowany zegarek, ani światłowód nie będą mu już potrzebne.
W połowie ścieżki przystanął. Jeśli wszystko jest w
porządku, to czemu tak bardzo nie chciał, żeby go ktoś zaskoczył w gabinecie
ojca?
- Eee! - potrząsnął niecierpliwie głową, jak ktoś usiłujący
odpędzić szczególnie natarczywą muchę. Szybko ruszył dalej. Minął otwartą
ścianę swojego pokoju i wszedł do korytarza, gdzie zatrzymał się przed wysokim
lustrem.
Na wprost siebie widział teraz chłopca całkiem nieźle
wyrośniętego jak na swoje piętnaście lat, w miarę chudego, o długich nogach,
wąskich biodrach i kościstych ramionach. Z tych ramion wyrastała odrobinkę za
długa szyja, unosząca dużą głowę, przykrytą nastroszoną strzechą ciemnoblond
włosów. Niebieskie oczy patrzyły z uwagą. W tej chwili w ich wyrazie było coś,
co Maćkowi niezbyt się spodobało, wolał jednak nie wracać do swoich
niepokojących myśli, tylko co zagłuszonych owym rezolutnym „eee!”... Nos był
całkiem zwyczajny, ani za długi, ani za krótki, dość wąski. Za to usta mogłyby
być stanowczo węższe. Teraz nie było jeszcze najgorzej, bo zaciśnięte wargi
tchnęły surowością, jaka cechuje muzealne wizerunki starożytnych mężów, ale w
uśmiechu...
I nagle, całkowicie niespodziewanie dla samego siebie,
Maciek najpierw uśmiechnął się szeroko, a potem zaśmiał cicho. Co tam! W sumie
ten chłopak patrzący z lustra wcale nie wygląda na kogoś, kto chciałby być
bezwolną igraszką losu. Taki chłopak mógłby nawet wygrać Astroniadę, a
przynajmniej którąś z konkurencji Sześcioboju. Zresztą, dlaczego tylko „którąś”?
Słyszycie ten krzyk reporterów trivi? „Maciej Całka mistrzem Astroniady!” To
dopiero byłoby boloidalnie!
Tu należy wyjaśnić, że o ile określenie „rupieć” zastępowało
Maćkowi najwymyślniejsze i najgorsze wyzwiska, o tyle słówko „boloidalnie”, „boloidalny”,
oznaczało coś niebotycznie wspaniałego, obojętnie czy była to szczególnie udana
zabawa, bohaterski czyn, najnowszy statek dalekiego zasięgu czy jakakolwiek bardzo
przyjemna niespodzianka.
- Boloidalnie... - powtórzył na głos chłopiec widząc siebie
oczami duszy na najwyższym podium. W tym samym momencie usłyszał za sobą
charakterystyczne, przyciszone dźwięki. Ktoś skradał się za jego plecami...
Niestety! Ten ktoś tak nadawał się do skradania, jak hipopotam do podróży na
motorowerze. Każdy, w zamyśle bezszelestny, krok odbijał się tępym, metalicznym
echem od ścian i sufitu.
- Bum! - krzyknął Maciek odwracając się gwałtownie.
Dwunożny stwór stanął bez ruchu i opuścił bezradnie
ramiona. Na pierwszy rzut oka był trochę podobny do Marka, ale tylko na
pierwszy rzut oka i tylko trochę.
- I tak się nie przestraszyłem - powiedział stwór obrażonym tonem. - Mój system nerwowy...
- Ale chciałeś przestraszyć mnie! - przerwał ze śmiechem
chłopiec. - Ty mnie! Tuptaczku!...
Osobnik nazwany „Tuptaczkiem” spojrzał z żalem na swoje
metalowe stopy. Następnie uniósł głowę i zamigotał błyszczącymi oczami. Maćkowi
wydało się, że w spojrzeniu tych oczu dostrzega coś w rodzaju niemego wyrzutu,
i zrobiło mu się przykro.
- Przepraszam cię - powiedział. - Wiesz, jak to jest w
rodzinie. Mnie także nazywają czasem... no, tak jak tego nie lubię. A ty
przecież nie jesteś zwykłym robotem pomocniczym, Skrzaciku.
- Możesz mnie nazywać Tuptaczkiem - zgodził się
wspaniałomyślnie Skrzacik. - Ale tylko wtedy, kiedy jesteśmy sami - dodał
przezornie.
Chłopiec zaśmiał się:
- W każdym razie nigdy nie próbuj się skradać. A jeśli już
koniecznie zechcesz, posmaruj najpierw podłogę grubą warstwą pasty!
- Na twoim miejscu wymazałbym z pamięci ten żałosny
incydent - powiedział lodowatym tonem Skrzacik.
„Żałosny incydent” zaistniał dawno, ale do dzisiaj, ilekroć
Maciek naraził się mamie lub braciom, ktoś zawsze przypominał, jak to
najmłodszy przedstawiciel rodziny Całków, zirytowany głośnym tupaniem robota,
wykorzystał moment, kiedy ten doładowywał swoje baterie, i pokrył mu stopy
smarem do konserwacji łodzi. Skrzacik, rzeczywiście bezszelestnie, przemknął
wówczas jak błyskawica przez przedpokój, pracownię Marka i pokój mamy, gładko
wybijając po drodze wszystkie drzwi, by w końcu, po rozwaleniu głową szklanej
ściany, wylądować w ogrodzie.
Powiedziawszy, co myśli o „incydencie”, Tuptaczek podszedł
do lustra i zatrzymał się przed nim. Teraz z kolei on przyglądał się przez
chwilę swojej szczupłej sylwetce, błękitnej, plastikowej twarzy, potężnym
ramionom, zakończonym zgrabnymi uchwytami, i stanowczo za grubym nogom.
- Co tam widzisz? - spytał ze śmiechem Maciek.
- Zastanawiam się tylko, co ty tutaj zobaczyłeś, że
wprawiło cię to w tak doskonały nastrój - w głosie Skrzacika zadźwięczała nutka
ironii. - „Skradałem się”, jak mówisz, nie tylko po to, żeby cię przestraszyć.
Chciałem ci pokazać, jak zmieni się wyraz twojej twarzy, kiedy ktoś krzyknie
nagle: „bum”! Szybki refleks będzie ci bardzo potrzebny w czasie zawodów, a
poza tym, jak wiesz, zaprogramowano mnie z uwzględnieniem elementów pedagogiki.
Jako opiekun rodziny muszę...
- Tuptaczek!
- Ciuciuśka!
- Rupieć!
- O, przepraszam - obruszył się nie na żarty Skrzacik - nie
jestem rupieć! Marek mnie dopiero co wyremontował...
- Przecież wiesz, że nie myślałem o... - zaczął
pojednawczym tonem Maciek, ale nie skończył. Po przeciwnej stronie domu
rozległo się radosne ujadanie Feriego. Równocześnie dobiegły stamtąd zmieszane
ludzkie głosy, nad którymi górował pojedynczy, donośny baryton.
- Kto to? - skrzywił się chłopiec.
Skrzacik stał chwilę bez ruchu. Następnie skinął lekko
głową i powiedział:
- Przyjechał wuj Alf. Są także Ania Ł..
Maciek jednak już nie słuchał. Rozpromienił się, zawołał: „boloidalnie!” i pobiegł korytarzem w stronę
głównego wejścia. Przybycie wuja Alfa, zawsze pełnego
najdziwniejszych pomysłów, zapowiadało pyszną zabawę. A Maciek, nie zważając na
to, że jego twarz przestawała wtedy przypominać wizerunek rzymskiego senatora,
bardzo lubił się śmiać Poza tym nie należało zapominać, że słynny historyk Alf
Nielson będzie nie tylko jednym z jurorów jutrzejszego Turnieju
Kwalifikacyjnego, lecz także członkiem kolegium sędziowskiego całej Astroniady.
Nad zalanymi słońcem wierzchołkami drzew malał, oddalając
się, różowy helikopter, którym przybyli goście. Oni sami stali pośrodku
trawnika, wiodąc ożywioną rozmowę z mamą Maćka, Leną Całkową, i jej najstarszym
synem. Ten ostatni, ujrzawszy brata, wycelował w niego wskazujący palec i
przekrzykując pozostałych zawołał:
- A oto i wasz najgroźniejszy rywal! Zetrze was na proszek
i posypie nim gwiazdy!
- To się jeszcze okaże! - zagrzmiał wuj Alf.
Maciek zmrużył oczy i teraz dopiero poznał stojącą obok
wuja swoją kuzynkę, Annę. Miała na sobie obcisły koralowy kombinezon,
znakomicie podkreślający zgrabną sylwetkę i pięknie harmonizujący z jasną cerą
i rudozłotymi włosami. Czarne oczy patrzyły na Maćka z niezbyt przyjaznym
oczekiwaniem. To prawda, że byli rywalami. Anna także przebrnęła zwycięsko
przez eliminacje swojej strefy, jednak ten „proszek” stanowczo mógł sobie Marek
darować.
Obok kuzynki stali jeszcze dziewczyna i chłopiec, którzy
najwidoczniej także przyjechali z wujem Aliem.
- Poznajcie się - powiedziała swoim cichym, serdecznym
głosem Lena - to jest Maciek, a to - wskazała nieznajomych - Ina i Roald
Sviergowie.
- Cudowne rodzeństwo Strefy Północnej - dodał Marek. - Oboje
zdobyli wspólnie pierwsze miejsce i prawo startu w Sześcioboju. Oglądaliśmy ich
w trivi.
Maciek przywitał się z Anną, po czym podszedł do
towarzyszącej jej pary. Nastąpiła ceremonialna wymiana słów „Maciek - Ina - Maciek
- Roald”, a następnie dziewczyna dodała:
- Rośliny, egzobiologia i taniec. A ty?
- Ja... - Całka Junior zawahał się przez moment - ja tylko
kamienie - mruknął wreszcie niechętnie.
- Ja interesuję się muzyką - Roald powiedział to takim
tonem, jakby przepraszał obecnych za swoje tak mało kosmiczne hobby. Maciek
udał, że uśmiecha się z uznaniem. Trivi rzeczywiście poświęciła Sviergom
specjalny program; ostatecznie nieczęsto się zdarza, żeby brat i siostra z
jednej Strefy równocześnie zdobyli prawo udziału w Astroniadzie, ale Maciek
zapamiętał z tego programu tylko tyle, że Ina i Roald świetnie chodzą po górach
swojej ojczystej Arktyki, uprawiają jakieś dziwne rośliny i wspólnie trenują.
Autorzy audycji dawali do zrozumienia, że w Sześcioboju Sviergowie mogą się
okazać groźni nawet dla najlepszych.
Roald miał ciemne włosy, ostrzyżone na pazia, wesołe oczy,
był nieco niższy od Maćka, ale szerszy w ramionach. Liczył sobie piętnaście lat
i kilka miesięcy, a już rok temu, na międzyszkolnych zawodach Europy Północnej,
zdobył tytuł mistrza pilotażu. „Żeby mistrz pilotażu interesował się akurat
muzyką” - pomyślał Maciek i od razu zadecydował, że Roald nie będzie
konkurentem, z którym, należałoby się liczyć. Z kolei obdarzył więc swoim
zainteresowaniem Inę.
„Cudowna siostra” była cudowna nie tylko dlatego, że coś
tam wygrała i miała cudownego brata. Maciek spojrzał na jej uśmiechniętą
twarzyczkę i nagle poczuł, że krew gorącą falą zalewa mu policzki. Zły na
siebie chciał coś powiedzieć, ale wydał tylko dziwny, świszczący odgłos, jakby
w jego gardle obudził się nagle stary, zachrypnięty kaczor.
- Masz czkawkę, młody człowieku?! - zapytał bardzo głośno
wuj Alf.
- A mówiłam - odezwała się słodkim głosikiem Anna - że
najlepszym sposobem na naszego Maciusia będzie przywieźć tu Inę. On przybiegnie
ostatni, żeby tylko przypadkiem nie zrobić jej przykrości. A przy okazji nam
odpadnie jeden konkurent...
- Co oni plotą! - roześmiała się cudowna siostra patrząc na
Maćka spod lekko zmrużonych powiek. - Me słuchaj, bo się tak rozgniewasz, że
zostawisz nas wszystkich daleko za sobą. A ja - dodała ciszej, jakby zwierzała
się ze swojego największego sekretu - bardzo chciałabym wygrać...
Ina była jakby o jeden odcień ciemniejsza od Anny. Za to
oczy miała złote i tylko złote.
- Każdy chciałby wygrać! - roześmiał się beztrosko Roald, a
następnie spojrzał ciekawie na Maćka czekając, co odpowie jego siostrze ten
sympatycznie wyglądający chłopiec, tak niegodnie zaatakowany przez Annę. I nie
czekał długo.
- Ja... ja... ja... - złożył oświadczenie Maciek, po czym
natychmiast przypomniał sobie, że nie przywitał się jeszcze z wujem. Podbiegł
do historyka i uściskał go serdecznie. Ściskał go tak długo, że w końcu wuj Alf
wybuchnął śmiechem, od którego zadrżały okoliczne drzewa.
- Może mi ktoś powie - potoczył wzrokiem po obecnych - co
się stało z tym rezolutnym chłopcem, który kiedyś pouczał mnie z całą
surowością, że powinienem mówić wyłącznie szeptem, bo płoszę mu Bolidki!
- Co? Co? - spytali równocześnie Ina i Roald.
Marek zrobił poważną minę i położył palec na ustach.
- Bolidki - zaczął scenicznym szeptem - to były ludziki z
gwiazd, które zamieszkały pod tapczanem Ciu... to znaczy Maćka - zreflektował
się w ostatniej chwili. - Były bardzo miłe, mądre i ogromnie polubiły mojego
braciszka. Równocześnie jednak przejawiały niesłychaną wrażliwość na wszystkie
głośniejsze dźwięki. Nie wolno nam było puszczać trivi, biegać po ogrodzie,
grać z ojcem w piłkę, a nasz robot, Skrzacik, który rzeczywiście trochę tupie,
został wysmarowany...
- O tym była już dzisiaj mowa - dobiegł od strony domu
stanowczy głos. - Dzień dobry, Alfie. Dzień dobry, Anno. Dzień dobry...
- Skrzaciku - zawołał w pierwszym porywie Maciek - jesteś
prawdziwym ideałem! Udowodnij mojemu bratu, że w twoim programie przewidziano
elementy pedagogiki!
- Właśnie to zrobiłem - odpowiedział uprzejmie Tuptaczek
robiąc kilka kroków w stronę zebranych. Feri, ciemnozłoty spaniel, podbiegł do
niego i bardzo uważnie obwąchał metalowe nogi, jakby rozumiał, że odegrały one
poważną rolę w toczącej się rozmowie. Feri tolerował wprawdzie domowego robota,
z którym zżył się od szczeniaka, ale ten dziwny, człekopodobny stwór nigdy nie
podbił jego psiego serca.
- Dzień dobry, Skrzaciku - powiedział serdecznie wuj Alf. -
Zdaje się, że przyszedłeś w samą porę - dodał mrużąc zabawnie prawe oko.
- A mnie bardzo się podoba ta historia z... aha, Bolidkami - przypomniał sobie Roald. - To świadczy o
fantazji...
- Tej nigdy Ciuciuśce nie brakowało! - zgodził się
skwapliwie Marek.
- Rupieć!
- Marku! - Lena spojrzała na syna z łagodnym wyrzutem.
- Nie przejmujcie się - w spojrzeniu, jakim Anna obdarzyła
Inę i Roalda, była sama słodycz. - Moja rodzinka jest w gruncie rzeczy
nieszkodliwa. Kiedy minie pierwszy szok, przekonacie się sami. Oni nawet czasem
rozmawiają jak zwykli ludzie...
- Cicho! - zagrzmiał wuj Alf. - Rodzina jest przewyborna!
Wspaniałe tradycje! Ta młoda dama - wskazał jasnowłosą Lenę, z której twarzy
nie schodził pogodny uśmiech - jest znakomitym botanikiem. Tu, nad Bałtykiem - wykonał
zamaszysty gest, obejmując nim wszystkie strony świata naraz - prowadzi wielkie
laboratorium biochemiczne! Jej mąż, a syn siostry mojego ojca, hula, dzisiaj,
jeśli się nie mylę, z jednej planety na drugą, ale zazwyczaj siedzi
najspokojniej na orbicie Marsa i od czasu do czasu przylatuje nawet do domu. Ma
także pełną szafę dyplomów naukowych, a jego prapraprapradziadek... - urwał
zastanowił się przez chwilę - może opuściłem jedno „prą” - rzekł bez
przekonania, ale zaraz poweselał znowu i machnął ręką, - Nie będziemy teraz
mówić o pra-prapra...
- Bardzo słusznie - wtrącił się Skrzacik. - Przygotowałem
obiad i chciałem prosić miłych gości...
- Obiad - powtórzył marzycielskim tonem Marek.
Wuj Ali zdecydowanym ruchem odsunął salaterkę z kompotem i głęboko
westchnął.
- Uff... Skrzaciku, przeszedłeś sam siebie - powiedział z
podziwem.
- Skrzacik jest niezawodny - potwierdziła Lena posyłając
robotowi wdzięczne spojrzenie.
Trzeba przyznać, że jak na niespodziewanie dużą liczbę
stołowników, obiad rzeczywiście wypadł okazale.
- Staram się tylko wykonywać to, co do mnie należy - powiedział
skromnie Tuptaczek, po czym zebrał naczynia i wrócił do kuchni.
Wuj wstał.
- Idę do ogrodu - oświadczył omiatając zebranych sennym
spojrzeniem. - Macie tam niezrównane fotele, a ja jestem człowiekiem starym...
Zanim ktokolwiek zdążył grzecznie zaprotestować, do pokoju
wpadł Feri. Porwał z kąta swoją piłeczkę tenisową, podbiegł do historyka i
zatrzymał się pod jego nogami. Piłeczka spadła na podłogę, a pies zastygł w
wyczekującej pozie. Otwarty pysk czaił się nad zabawką, jedno oko łypało
prowokująco w górę. „Stary człowiek” pokazał teraz, co potrafi. Krzyknął „oddaj!”,
po czym błyskawicznym ruchem porwał piłeczkę i wymachując nią tryumfalnie
wielkimi susami wypadł przez otwarte drzwi do ogrodu. Feri z radosnym ujadaniem
podążył za nim.
- Dobrze, że Skrzacik tego nie widział - zauważyła pogodnie
Lena. - Pomyślałby, że Alf mimo wszystko wstał głodny od stołu.
- Nasz poważny wuj jest zawsze w siódmym niebie, kiedy może
trochę narozrabiać - zaśmiał się Marek.
- Naprawdę w siódmym niebie jest teraz pies - skwitował
Maciek. Stwierdziwszy, że odzyskał zdolność mowy, spojrzał śmielej na
ciemnozłote zjawisko siedzące między Anną i Roaldem.
- Nie chcielibyście potrenować? - spytał u-przejmie. - Ja
już dzisiaj odwaliłem swoje... z przyjemnością oddam wam, do dyspozycji mój
pokój i aparaturę. Oczywiście, musielibyście ją przestroić na częstotliwość
waszej szkoły, ale to kwestia kilku sekund.
- Jesteś bardzo miły - uśmiechnęła się Ina. - Chętnie
skorzystam, tylko chyba trochę później. Może wasz wuj wstał rzeczywiście głodny
od stołu, ale ja objadłam się jak bąk...
- Później, później - potwierdził Roald tak skwapliwie, że
Maciek uśmiechnął się mimo woli. Spojrzał na swojego jutrzejszego rywala i
poczuł nagły przypływ sympatii do męskiej części „cudownego rodzeństwa”.
Anna wstała, odruchowo obciągnęła koralowy kombinezon i
zmierzyła Maćka chłodnym wzrokiem.
- Czy to zaproszenie dotyczy mnie także? - spytała. - Jeśli
tak, natychmiast z niego skorzystam. Jestem jedyną reprezentantką Skandynawii i
nie mogę się skompromitować. A mając takich przeciwników... - nie dokończyła.
- Ależ oczywiście - bąknął Maciek. Rozejrzał się niepewnie,
następnie szybko wstał i ruszył w stronę swojego pokoju. - Proszę... - stanął
przy drzwiach i czekał na kuzynkę, żeby ją przepuścić.
- Nie fatyguj się - powstrzymała go Anna. - Znam rozkład
mieszkania. A z aparaturą radzę sobie nie gorzej niż inni - dodała z naciskiem,
po czym nie oglądając się zniknęła zgromadzonym z oczu.
- Ambitna dziewczyna - zauważył bez entuzjazmu Marek. - A
swoją drogą Ciuciuśka jest wspaniałomyślny.
Oddawać konkurentom swoją aparaturę...
- Marku! - Lena znowu pokręciła głową z dezaprobatą.
Marek uderzył się dłonią po ustach, ale w jego roześmianych
oczach nie było śladu skruchy.
- Dlaczego „Ciuciuśka”? - spytał niewinnie Roald.
- Tak czasem nazywają mnie moi niedorozwinięci bracia - wysyczał
przez zęby Maciek. - Pod względem umysłowym nie wyszli z wieku, kiedy człowiek
sepleni i ma skłonność do zdrabniania imion. Ale „Ciuciuśka” to słowo długie i
niewygodne w użyciu. Dlatego radziłbym wszystkim nazywać mnie po prostu
Maćkiem.
Tego Marek żadną miarą nie mógł puścić płazem.
- Dlatego „Ciuciuśka” - powiedział dobitnie - że sam tak
siebie nazywał... oczywiście wtedy, kiedy to było dla niego wygodne.
Mianowicie, po każdej większej rozróbie. Wołał wtedy z płaczem, żeby na niego
nie krzyczeć, bo jest maciu-ciu-ciuśki! Sprytne co?! Ale spryt lubi się mścić.
Więc został Maciuś-Ciuciuśka. Co do mnie zresztą, wcale nie uważam, żeby to
słówko...
- Rupieć!
- A propos słówek - wtrąciła pojednawczym tonem Ina - już
drugi czy trzeci raz mówisz: „rupieć”. Co to właściwie znaczy?
- On tak klnie! - wykrzyknął radośnie Marek.
- Dzieci, dzieci... - Lena uniosła w górę ramiona i
zastygła w tej błagalnej pozycji.
Na trawie ukazały się kropelki rosy, ale wieczór był
bezwietrzny i ciepły. W rogu ogrodu, w wyłożonym kamieniami kręgu płonęło
najprawdziwsze ognisko. Czerwone i złote
błyski tańczyły na twarzach milczących ludzi oraz na liściach drzew. Oczy
Skrzacika świeciły jak lampki.
Pod gwiazdami przesunął się jakiś ciemny kształt. Na
trawnik przed domem opadł bezgłośnie mały kulisty helikopter. W otwartym
wejściu ukazała się szczupła sylwetka, ale zanim zdążyła zeskoczyć na ziemię, u
jej stóp rozpoczął swój najpiękniejszy powitalny taniec uszczęśliwiony Feri.
- Ciocia Basia! - zawołał Maciek.
- No, to jesteśmy w komplecie - westchnął wuj Alf. Blask
ognia padł na jego długą, szczupłą postać. Z okrutnie potarganą rudą czupryną,
- pociągłą twarzą z wielkimi czarnymi oczyma, w luźnej płóciennej bluzie
nieokreślonego koloru i odrobinę przykrótkich spodniach wyglądał teraz jak
czarownik ze starożytnej baśni.
Ciocia Basia wyskoczyła z helikoptera: przykucnęła przy
Ferim, który z piłką w pysku krążył wokół jej nóg, nie przestając pomrukiwać i
skręcać kudłatego tułowia w przymilnych wygibasach. Basia, szczupła brunetka,
rodzona siostra jasnowłosej Leny, była jego wielką miłością.
- Pobrudzi cię, ciociu! - zawołał Maciek. - Jest już rosa...
- Przecież wiecie, że jemu wszystko wolno - odpowiedziała z
niezmąconym spokojem Basia, głaszcząc psa, który niezgrabnie gramolił się na
jej kolana.
- Piękną pogodę zrobiłaś nam dzisiaj - odezwała się Lena. -
Czy to specjalnie na pożegnanie przyszłych zwycięzców?
- Oczywiście! - wykrzyknęła Basia. Była auro-technikiem i
pracowała niedaleko stąd, w Bałtyckim Instytucie Klimatologicznym. Dbała o
życie morza i otaczającej go ziemi, o uprawy podwodne, bezpieczeństwo ludzi pracujących w głębinowych
laboratoriach, o plantacje owoców cytrusowych rozciągające się od Kanału
Kilońskiego do ujścia Newy.
- To zwierzę tańczy na powitanie - stwierdził z zadumą wuj
Alf. - Tak samo robili pierwotni ludzie. Tańcem wyrażali radość, gniew, prośby...
Ciocia Basia usiadła przy ognisku. Przytuliła psa i
uśmiechnęła się do wszystkich.
- A kto wygra? - spytała historyka takim tonem, jakby
naprawdę zwracała się do tajemniczego wróżbity.
- Wszyscy! - odkrzyknął bez namysłu wuj Alf. - Anna, Ina,
Maciek i Roald! Nie będzie pokonanych! Vae victis!
- To jakieś zaklęcie? - zainteresował się u-przejmie Roald.
- Dla ciebie to zaklęcie, kozia głowo! - zagrzmiał
historyk. - Asinus asinorum!
- Alfie! - przestraszyła się Lena.
- Łacina! - zdenerwował się uczony. - Język starych
Europejczyków! Wam wszystkim tylko śrubki w głowie! Automaty, rakiety,
komputery, quazary i inne świecidełka. Vae victis znaczy biada pokonanym
i to miał być żart... taki barbarzyński okrzyk, natomiast asinus asinorum -
utkwił straszne spojrzenie w twarzy Roalda - znaczy osioł nad osły! Dixi! Czyli:
rzekłem!
„Wuj Alf będzie jutro jurorem i ani chybi przypnie się do
historii” - pomyślał Maciek. Nazwanie komputerów i quazarów „świecidełkami”
najpierw go zdumiało, a potem obudziło w nim nieokreślony lęk. Teoria...
odruchowo sięgnął ręką do kieszeni i namacał cienki zwitek światłowodu. Wujowi
bardzo, ale to bardzo nie spodobałoby się to, co uczynił. Jeśli go przyłapią...
Dalsze niewesołe rozmyślania przerwał chłopcu pełen wahania
głos Iny:
- Niestety, niezbyt dobrze czuję się na wrotkach - westchnęła
„cudowna siostra”. Jej brat pokiwał głową.
- Ja najbardziej boję się Mars-maratonu - wyznał. - Przed
chwilą na treningu jeszcze raz prześledziłem trasę. Jest trudna... - zawiesił
głos.
Przed rozpaleniem ogniska cała trójka rywali Maćka odbyła
trening w jego pokoju. On sam, zgodnie z radą, której udzielił mu pan Kulski,
nie myślał już o zawodach. A w każdym razie usiłował nie myśleć. I udawało mu
się to jakoś... przynajmniej do tej chwili.
- Dla mnie najgorsze są szybowce - powiedziała jakby do
siebie Anna. - Czuję się wtedy tak strasznie osamotniona...
- A ja - mruknął mimo woli Maciek - jestem trochę na bakier
z teorią - posłał przymilne spojrzenie wujowi Alfowi. - Na przykład dzisiaj
powiedzieli mi, że niezbyt dobrze orientuję się w historii.
W nikłym blasku ogniska wuj nie mógł dostrzec wyrazu oczu
chłopca, co jednak nie przeszkodziło mu odpowiedzieć bez namysłu:
- Hominis est errare, insipientis in errore perservare!
- Tego nawet ja nie zrozumiałam - roześmiała się Lena - chociaż,
jako botanik, nie powinnam się pewnie do tego przyznawać.
- Ludzką rzeczą jest błądzić, rzeczą głupców trwać w
błędzie - przetłumaczył łaskawie historyk. - Zajmiemy się Maćkiem. Jutro... i
potem - dodał obiecująco. - Ale, ale - zmienił nagle ton - co to ja mówiłem o
tańcu?
- Że ludzie kiedyś wyrażali nim... - zaczął Marek, wuj
jednak nie pozwolił mu skończyć.
- Właśnie! Dzisiaj, przed zawodami, wołamy: vae victis!,
a po Astroniadzie zakrzykniemy: gloria victis! To jest sport! Teraz:
biada zwyciężonym, potem: sława im! Tak trzeba myśleć. W ogóle trzeba myśleć,
młodzi ludzie! A teraz, aby nie było pokonanych...
Wyprostował ramiona i uniósł je w górę. Stał tak przez
chwilę nieruchomo. Wszyscy zamilkli. Nadnaturalnie wielka sylwetka historyka,
oświetlona odbłyskami ognia, przypominała stare, tajemnicze rzeźby albo groźne
postaci z dawnych legend. Wszystkim zrobiło się trochę nieswojo.
„Dobrze, że wiem, kiedy była ta bitwa pod Maratonem” - pomyślał
nagle nieco od rzeczy Maciek.
Wuj Alf jednym ruchem zarzucił sobie na głowę swoją lekką,
zbyt obszerną bluzę. Następnie zaczął kołysać się w biodrach, podrygiwać,
wreszcie przytupywać, najpierw powoli, potem coraz szybciej. Stopami wybijał
dziwny rytm jakby prymitywnych bębnów. Zaniepokojony tym przedziwnym obrazem
Feri zaszczekał nagle. Wtedy wuj Alf przemówił:
- Święte zwierzę, odpowiedz, kto wygra?!
- Hau! Hau! Hau! Hau!
- Dzięki wam, tajemne moce! Dzięki wam za pomyślne znaki!
Auspicje nie mogły wypaść lepiej! - magiczny taniec historyka uległ raptownemu
przyśpieszeniu. Uczony obiegł dwa razy ognisko, wydając przy tym okrzyki
podobne do dalekich grzmotów.
- Hau! Hau! Hau! - wtórował mu Feri.
- Gabarah! Rabragah! Gabaragah!!!
- Przepraszam najmocniej, że przeszkadzam w zabawie - dobiegł
spokojny głos od strony domu - ale przyszła depesza od Bolka.
Wuj znieruchomiał. Nastała cisza.
- Przeczytaj, Skrzaciku - powiedziała szybko Lena.
Bolek, średni z trójki braci Całków, studiował teorię
literatury, pisał wiersze, a w tej chwili odbywał praktykę uzupełniającą na
księżycach Saturna.
- „Rzekła dobra wróżka:
Wygra nasz Ciuciuśka!” - odczytał
posłusznie treść depeszy Skrzacik.
Maciek, pozostający pod wrażeniem występu wuja Alfa,
zapomniał nawet mruknąć „rupieć”, natomiast historyk zakrzyknął z triumfem:
- Widzicie?! Wszystkie wróżby są fenomenalnie pomyślne. Ale
Bolek myli się. Wygrają wszyscy. Wszyscy!!! Skrzaciku?
- Słucham?
- Szampana!
- Obawiam się, że nasz barek jest zbyt skromnie zaopatrzony
- uśmiechnęła się Lena.
- Szampana? Przed zawodami? - zgorszyła się Anna.
- Słyszeliście, co powiedziałem?! - zaryczał wuj Alf. - Czy
muszę tłumaczyć, że bez szampana moje misteria mogą przynieść tragiczne
następstwa?! Stare obyczaje! Historia magistra vitae! Czy w tym domu nie
ma wody sodowej? - dodał nagle przyciszonym głosem mrużąc zabawnie oko do Leny.
- Chyba jest...
- No to na co czekacie? - krzyknął uczony. - Skrzacik,
słyszałeś?! Szampana!!!
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz